David Gilmour in de Royal Albert Hall, Londen, 23 september

Uitgebreid concertverslag door Patrick Lamberts

Gitarist Extra 24-09-2015 15:09

door Patrick Lamberts

David Gilmours voorlaatste tour vindt plaats in 2006. Ik begin ongeveer tegelijkertijd serieus aan mijn carrière als muziekjournalist te werken. Gilmours On An Island is datzelfde jaar zowel een goede studiegenoot als ontspanningsmaatje van me. The Dark Side Of The Moon ken ik dan natuurlijk al van voor naar achter. Roger Waters' The Wall zie ik in 2011 in het Arnhemse Gelredome. De ene helft van de legendarische progrockgroep heb ik dus gezien. Het wachten is daarna dus vooral op de terugkeer van 'The Voice and Guitar of Pink Floyd' en zijn 'Black Stratocaster'. Ik moét een keer zijn show zien. Evenals de Royal Albert Hall. Helaas heb ik niet het geld, noch de tijd om kaartjes voor Steven Wilson te kopen: de 'Pink Floyd van de 21e eeuw'. Hij staat er op 28 en 29 september...

Dan komt er op 16 september 2015 een telefoontje: "Heb je volgende week woensdagavond wat te doen?" Nog geen vaste plannen. "Hoezo?", vraag ik. "Je mag naar David Gilmour in de Royal Albert Hall als je zin hebt", klinkt het aan de andere kant van de lijn. Op zo'n moment doet je brein gekke dingen. Gilmour en de Royal Albert Hall, twee zaken hoog op mijn vrij overzichtelijk wensenlijstje. Word ik nou in de maling genomen?, vraag ik me in eerste instantie af. Maar de optie is te serieus voorgelegd. Als dagen erna mijn vliegticket is geboekt, wordt de droom steeds meer werkelijkheid.

Alleen een treinreis, een vlucht, een metrorit en een wandeling staan nu nog tussen mij en David Gilmour en die aan historierijke muziekzaal. De buitenkant van de Royal Albert Hall is een fraai stukje architectuur, maar de echte kunst vind je aan de binnenkant. In de onderste ring van de ronde zaal vind je in de gang onder meer zwart-wit foto's van gerenommeerde artiesten en hun beeldenvangers. Een etage hoger hangen foto's van de bouw van het immense gebouw. Indrukwekkend.

Royaal
Als rond 19:30 uur de zaalingangen worden geopend, komt het rode pluche als eerste op me af. De gouden balkonranden steken er royaal bij af. De zaal is net een binnenstebuiten gekeerde kroon. Eenmaal de bijzondere ronde plafondschotten en gigantisch orgel in me opgenomen, wordt het eerste rookgordijn op het podium opgetrokken. Om 19:50 uur gaat het licht uit en doet alles buiten de zaal er even niet meer toe.

Rocheltje
Gilmour begint met een drietal nummers van zijn nieuwste, vorige week uitgebrachte soloalbum ‘Rattle That Lock’. Al bij de eerste uithaal op de gitaar van het instrumentale 5 A.M. is het onmiskenbaar Gilmour. Maar hé, geen zwarte Strat! Die komt nog...
Rattle That Lock swingt vervolgens als een klok, maar rammelt op sommige plekken licht als een ijzeren hangslot. Gilmour klinkt ook wat schor, meer dan normaal, en ik hoor zelfs een rocheltje. Verkoudheid of de leeftijd? Laten we het op opstartperikelen houden, want hoewel Gilmour over de gehele linie wel eens toonvaster is geweest (zie Remember That Night), levert het verder geen opmerkelijke situaties op.

The Black Strat
Tijdens ‘Faces Of Stone’ komt dan The Black Strat op het toneel en is het plaatje en het geluid helemaal compleet. De eerste van de weinige keren dat Gilmour het publiek toespreekt, is als hij met akoestische gitaar om z'n nek ‘Wish You Were Here’ aankondigt als 'een nummer dat jullie wellicht kennen'.
Gitarist Phil Manzanera (Roxy Music) worstelt in het begin wat met de twaalfsnarige gitaar, maar de eerste klassieker van de avond - er zullen nog vele volgen - wordt na afloop met luid applaus onthaald.

Crosby & Nash
Het lijkt voor de band een aanzet om tot een nog hoger niveau te stijgen. Tijdens ‘A Boat Lies Waiting’ van Rattle That Lock worden speciale gasten David Crosby en Graham Nash van Crosby Stills And Nash op het podium gehaald voor prachtig meerstemmige zangkoren. Bijzonder dat ze nog voor aanvang van ‘The Blue’ (van album On An Island) van het podium gaan. Dat nummer leent zich immers ook uitstekend voor gelaagde stemmen. Hoe dan ook: met beide nummers gooit Gilmour het op melancholie. Daarbij brengen gitaarspel en pianopartijen elkaar naar grootse hoogten.

Dromerig en betoverend
Met het bluesy ‘Money’ van Pink Floyd's The Dark Side Of The Moon wordt er weer een beroep op de heupen gedaan. Het dromerige, wiegende ‘Us And Them’ met fraai saxofoonwerk van de Braziliaanse João Mello wordt er gewoon doodleuk achteraan geplakt. Daardoor staat The Black Strat wederom een tijd centraal. Hoewel Us And Them geen typisch gitaarnummer is knalt de Stratocaster van Gilmour het refrein door de zaal. Hoewel de muziek over het algemeen rustig is, houdt de band zich niet in.
Na ‘In Any Tongue’, waarbij Gilmour opvallend genoeg de zang van de refreinen overlaat aan zijn achtergrondzangers Bryan Chambers en Louise Marshall, eindigt de eerste set met het betoverende ‘High Hopes’ van The Division Bell.

Psychedelische punkrocker
Na een kwartier rust pakt de band de draad op met de psychedelische punkrocker ‘Astronomy Domine’ van The Piper At The Gates Of Dawn uit 1967, het echte oudje van de set. Hier wordt ook voor het eerst optimaal gebruik gemaakt van lichteffecten, die later op de avond een nog grotere rol zullen spelen.
Gilmour heeft een smullijst samengesteld, want met ‘Shine On You Crazy Diamond’ en ‘Fat Old Sun’ volgen nog twee Floyd-klassiekers waarmee de gitarist-zanger zijn sterkste kanten kan etaleren.

Fraaie cartoons
Voor het titelnummer van On An Island komen Crosby en Nash weer aanschuiven. ‘Girl In A Yellow Dress’ wordt - net als meerdere nummers van Rattle That Lock - vergezeld door een fraaie cartoon op de achtergrond. Die wordt geprojecteerd op een grote beeld- en lichtring die boven het podium hangt, ook bekend van de Pulse-dvd. Met ‘Girl In A Yellow Dress’ verkeren we tijdelijk in de jazzsferen. Het valt op dat het geroezemoes in het publiek toeneemt, maar de uitvoering is misschien wel een van de meest vlekkeloze van de avond. Bovendien leent het nummer zich uitstekend voor Gilmours stem.

Dreigende 'volume swells'
Na een prima versie van ‘Today’, de tweede single van Rattle That Lock, galmen de dreigende 'volume swells' van ‘Sorrow’ van A Momentary Lapse Of Reason (1987) door de Royal Albert Hall. Met ‘Run Like Hell’ komt The Wall ook aan bod. Stroboscopen en lasers staan dit uptempo nummer bij. De bandleden hebben allemaal een zonnebril op om hun ogen tegen de snel flikkerende en superfelle lichtstoten te beschermen.

Nooit genoeg
Opvallend genoeg bestaat de toegift enkel uit Pink Floyd-nummers: Time, Breathe (Reprise) en het onvermijdelijke Comfortably Numb, met een van de fraaiste gitaarsolo's die er zijn, sluiten vergezeld van indrukwekkende laser- en lichteffecten een concert af waar de Pink Floyd/David Gilmour-fan nooit genoeg van zal krijgen.

=================================
ELDERS OP GITARIST.NL 
Zie elders op Gitarist.nl het artikel met ‘making of’ video’s van Rattle That Lock. Klik hier.

Ook kan je op Gitarist.nl een artikel met stijlanalyse vinden. Klik hier.

Exclusief interview in Gitarist oktober
Gitarist 295, oktober 2015, met een exclusief interview met Gilmour kun je in de winkel halen vanaf 30 september, de abonnees hebben het blad 26 september al in huis, en de download van de Digitale Editie voor iPad of iPhone kun je vanaf heden downloaden.

Wil je de editie van Gitarist met het interview David Gilmour lezen? Je kan deze oktobereditie 2015 ook los bestellen bij Gitarist zelf, voor € 5,90 - geen verzendkosten. Klik hier. 

Of download Gitarist in de App Store. Klik hier.