De gear van Stef Delbaere, de nieuwe gitarist van King Of The World

Extra bij het interview in Gitarist 342, september 2019

Gitarist Extra 22-08-2019 10:08

De Vlaamse Stef Delbaere is sinds een tijdje de nieuwe gitarist van de Nederlandse bluesrockband King Of The World. Hiermee treedt hij in de voetsporen van veteraan Erwin Java. Geen gemakkelijke klus, maar Delbaere vervult zijn rol op het nieuwe album 'Connected' meteen met verve. In Gitarist 342, september 2019, introduceren we de Vlaming. Hier duiken we dieper in de wereld van zijn gitaren en andere gear.

Stef Delbaere is een 24-jarige gitarist, geboren in Gent, opgegroeid in het dorpje Dikkelvenne. Via de uitgebreide platencollectie van zijn ouders, gespekt met veel klassiek, jazz, rock en blues, raakt hij onder meer in aanraking met ‘From The Cradle’ van Eric Clapton. Later is hij gekluisterd aan platen van onder andere Robert Johnson, Elmore James, B.B. King en Albert King. Na het spelen in een classic rockcoverband gaat Delbaere naar Codarts, het conservatorium van Rotterdam. Via Leif de Leeuw - zijn voormalig klasgenoot aldaar - belandt Delbaere uiteindelijk bij King Of The World. Dat is in vogelvlucht met wie te maken hebben. (Voor meer achtergrond over zijn leven, carrière en King Of The World: lees het interview in Gitarist 342, september 2019.)

 

McDermott en Tele
Tot voor kort geleden speelde Delbaere hoofdzakelijk op een custom McDermott Telecastermodel met een Tangerine Red finish, gemaakt door de Belgische luthier Yves Vandermotte. Die tikte hij tweedehands op de kop. De gitaar dus; niet de persoon Vandermotte, want die heeft hij nog nooit ontmoet. Inmiddels is een 1973 Fender Telecaster echter Delbaere’s eerste keuze. Hiermee nam hij bijvoorbeeld ook de fantastische solo op van het nieuwe King Of The World-nummer Life After You.



“Ik heb nieuwe elementen in die Fender laten zetten: Voodoo TE-60’s", aldus Delbaere. “De gitaar is van origine een blondje, maar volgens mij waren de vorige eigenaars kettingrokers, want de body is vergeeld en stinkt naar sigaretten. Hij stond online te koop. De verkoper woonde op een kwartiertje van mijn ouderlijk huis. Hij voelde te gek aan en had alleen nieuwe frets en pickups nodig. Dirk Noordijk van Noordijk Guitar Centre heeft hem grotendeels voor me opgeknapt. En ik heb zelf nog met Leendert Haaksma - van wie ik jarenlang les heb gehad op Codarts - de nieuwe elementen erin gesoldeerd.”

Strat en Suhr
Recentere foto’s laten zien dat Delbaere ook regelmatig op een Suhr speelt.
“Van origine ben ik een Stratspeler. Ik wilde een keer een goede nieuwe Strat. Ik ben echter niet zo iemand die een willekeurige winkel in loopt en dan zomaar een gitaar aanschaft. Ik wacht en probeer net zo lang uit totdat de goede in mijn schoot valt. Dat bleek deze Suhr te zijn, een wat modernere gitaar. Misschien iets meer fusion gericht, maar die stijl vind ik ook te gek. Je kunt mijn Suhr vergelijken met een Custom Shop Fender, al moet ik daar nog de eerste van tegenkomen die aan mijn gitaar kan tippen. De intonatie is perfect en de tremolobar heel bruikbaar.”

“De Suhr voelt vooral modern aan. Het geluid doet juist denken aan dat van David Gilmour in de jaren zeventig. Een beetje Clapton klinkt ie ook wel. Ik heb hem weleens gebruikt voor King Of The World, maar ik kom voor die band toch altijd eerder uit bij mijn Telecasters.”

Hook Amps
Op versterkergebied komt Delbaere bij hetzelfde merk uit als Leendert Haaksma.
“Ik was al bekend met Hook Amps voordat ik Leendert leerde kennen. Ik vond het altijd goede amps, maar ze hadden nét niet mijn gewenste sound. Totdat Leendert eens een prototype van de Dual 45 meenam: de eerste keer dat ik erop speelde, was ik meteen verkocht. Zodra de versterker verkrijgbaar was, heb ik hem dan ook besteld. Ik heb de top voor de opnames van Connected gebruikt, de nieuwe plaat van King Of The World. De top was aangesloten op een 2x12 Marshall speakerkabinet uit de jaren zestig. Je hoort ook vrijwel continu een 1960’s Fender Deluxe Reverb Blackface in actie. De ene keer een stuk subtieler dan de andere keer.”

“De begeleidingspartij van het nummer Saving Grace was even anders dan de rest. Die speelde ik in met een Gibson ES-175 uit de jaren vijftig met P90 elementen en flatwound snaren. Die ging door het accordeonkanaal van een jaren zestig Ampeg versterker. Een heel eigen fraaie sound.”

Effectpedalen
“Ik hou het wat effecten betreft graag simpel en overzichtelijk. Ik ben geen technisch wonder dat graag urenlang bezig is met afstellen. Ik zoek gewoon datgene wat voor mij werkt. Daar doe ik dan vervolgens een lange tijd mee. Inmiddels heb ik een Strymon TimeLine. Daarvan gebruik ik bij King Of The World een korte delay met slapback voor solo’s. De Strymon Mobius schakel ik in voor vibrato-effecten. Hoewel de pedalen van Strymon digitaal zijn, benaderen ze de analoge sound heel goed. Natuurlijk gebruik ik in een studio liever een echte reverb als die mogelijkheid er is, maar voor live werkt Strymon uitstekend. Je hebt zat opties en de sound is gewoon goed.”

“Ik gebruik ook een Fulltone Clyde Wah Deluxe. En voor de plaat had ik nog een J. Rockett Flex Drive, een te gek pedaal, maar ik ben inmiddels overgestapt naar een Strymon Riverside overdrive, die Leif me heeft aangeraden. Die klinkt echt supergoed, zeker ook voor blues en al helemaal in combinatie met mijn Hook amp - waarvan ik de gain overigens heel laag heb gezet.”

“Waar ik ook echt niet zonder kan: de MXR Custom Electronics Audio Boost/Line Driver, een pure decibelboost, heel belangrijk voor mij als leadgitarist. Hierdoor zijn mijn solo’s altijd goed te horen. Alleen maar leuk, haha. En tot slot moet ik nog de Way Huge Overrated Special Overdrive noemen. Die is me aangeraden door Leendert. Dit Joe Bonamassa signaturepedaal werkt zo ongeveer als een tubescreamer.”

Eigen manier
Delbaere is zich als opvolger van Erwin Java bewust dat hij in de voetsporen treedt van een levende blueslegende.
“Ik heb geprobeerd om het voor mezelf wat makkelijker te maken door Java’s spel niet exact na te spelen. Dat lukt me toch niet honderd procent. Ik blijf wel trouw aan de kern en het gevoel van de nummers, maar ik probeer ze tegelijkertijd op mijn eigen manier te brengen. Ik denk dat de fans dat ook wel appreciëren. Die willen niet een 24-jarige bluesjongen een veteraan en legende als Erwin Java horen naspelen. Dan val je volgens mij al snel door de mand.”

Portretfoto's: Danny van der Weck
Gearfoto's: Stef Delbaere

zoeken
zoeken