Interview met Derek Trucks over nieuw album van de Tedeschi Trucks Band

Nieuw teken van leven

Gitarist Extra 22-04-2019 09:04

Op woensdag 24 april 2019 speelt de Tedeschi Trucks Band in TivoliVredenburg, Utrecht. 

door Patrick Lamberts

Het zit ze niet mee bij Tedeschi Trucks Band: in afzienbare tijd verloor de band familieleden, goede kennissen, bandleden en een lichtman. Onder andere Leon Russell, Col. Bruce Hampton, Butch Trucks (Derek’s oom en originele drummer van Allmann Brothers), en natuurlijk Gregg Allman zelf. Ook verliet langdurig bassist Tim Lefebvre onlangs het nest. Maar misschien wel de grootste klap voor Derek Trucks: hij verloor februari jongstleden zijn beste vriend en bandgenoot Kofi Burbridge.

Luister onder het lezen naar het nieuwe album 'Signs'

Met de dood van toetsenist/fluitist Kofi Burbridge, die slechts 58 jaar mocht worden, kreeg Tedeschi Trucks Band begin dit jaar alwéér een grote klap te verduren. Hoe hard is deze tragische gebeurtenis bij jullie aangekomen?
“We zijn nog steeds in rouw. Kofi’s dood was onverwachts, want hij was juist aan de beterende hand. We hoorden het tragische nieuws twee uur voordat we het podium op gingen in zijn thuisstad voor onze releaseshow (waarvoor de band Gabe Dickson als invaller had gevraagd, red.). Behoorlijk intens. Kofi en ik hebben twintig jaar schouder aan schouder gestaan. Ik denk niet dat ik er ooit volledig overheen zal komen. Hij zal ook altijd op de een of andere manier betrokken blijven bij wat we doen. We hebben al wat zware momenten meegemaakt, maar niets is zo heftig als het verliezen van een broer. Zeker omdat ik met Kofi meer tijd doorbracht dan met wie dan ook. We hebben miljoenen mijlen samen gereisd, dus het is lastig om dat allemaal te verwerken. Ik klamp me vast aan de herinneringen en het feit dat ik zoveel tijd met zo’n mooi persoon heb mogen doorbrengen. Kofi was de beste muzikant met wie ik ooit heb gespeeld. Hij was the man. Nu moeten we schakelen om voorwaarts te blijven gaan. Zo’n instelling had Kofi ook altijd. We gaan hem nog vaak genoeg keihard missen.”

Een kleine pleister op de wonde is dat Burbridge nog wel heeft meegedaan aan de opnames van jullie nieuwste album 'Signs'.
“Ik luisterde onlangs in de studio naar Strengthen What Remains. De strijkers die Kofi heeft uitgewerkt voor het album zijn geweldig. Het was de eerste keer dat hij dat deed en dat was prachtig om te zien. In Strengthen What Remains zit een heel fraaie passage, een korte instrumentale sectie met strijkers en een perfecte fluitsolo van Kofi. Hij heeft enorm veel werk geleverd en ik beschouw de opnameperiode met hem achteraf gezien als bonustijd. Hij was al sinds 1999 op mijn platen te horen en heeft mijn muziek echt laten tellen.”

 

Jullie hebben ‘Signs’ volledig analoog opgenomen op twee inch tape in jullie eigen opnamestudio. Hoe ging dat?
“We wilden dit al doen sinds we onze eigen studio hebben, maar het kwam er steeds niet van. Als je zo’n grote band als de onze analoog wil opnemen, wil je er namelijk wel honderd procent zeker van zijn dat alles werkt, haha. Enkele jaren geleden schaften we een oude Studer 24-sporen-tapemachine aan. Die moest in de loop der jaren eerst operationeel worden gemaakt. Coproducer Bobby Tis en een paar andere jongens kwamen naar de studio en testten anderhalve maand voorafgaand aan de opnames het apparaat uit en zorgden ervoor dat het in goede conditie was.”

Waarom wilden jullie per se analoge opnames?
“Er is gewoon iets bijzonders aan analoog opnemen. Alles voelt anders: belangrijker en meer methodisch, waar ik van hou. Bovendien is er niets beters dan de klank van analoge opnames. Ik luisterde de vinylmastering laatst van A tot Z en eindelijk voelde het qua klank een keer helemaal goed, echt een cadeautje. Er zijn allerlei manieren om muziek op te nemen. Met onze speelstijl is het niet per se nodig om honderd procent on the grid te spelen. Met andere woorden: we hebben geen computerscherm nodig om te editen. Dat kunnen we zelf wel: door zo goed mogelijk te repeteren.”

Analoog op tape opnemen is al knap lastig met vier muzikanten. Hoe ging dat met z'n twaalven?
“Je laat kleine imperfecties staan. Die maken het totaalgeluid soms juist extra mooi en levendig. Als je iets wilt aanpassen dan kan je dat dus maar beter menen, haha. Maar mijn favoriete platen en op veel favoriete platen van andere mensen staan ook foutjes. Bands hadden vroeger nou eenmaal minder sporen, minder opnamemogelijkheden en lieten dus ook vaker 'foutjes' staan. Ik dacht: als ze op Eat A Peach van The Allmann Brothers Band staan, dan mogen wij ook weleens een missertje maken, haha. Onze band is een geweldige liveband die ook kan improviseren; in de studio komt er een extra randje druk bij die goed is voor ons: je kunt namelijk niet steeds opnieuw dezelfe take op tape blijven opnemen en dus kan een take er maar het beste in één keer geod op staan.”

Derek Trucks en Susan Tedeschi (man en vrouw) vormen samen het hart van Tedeschi Trucks Band

Hoe heeft het analoge opnameproces jouw gitaarspel beïnvloed?
“Het scheelt dat ik kan opnemen in mijn eigen studio. Daar ben ik dus helemaal op mijn gemak. In die zin heeft het proces nauwelijks invloed op mijn spel gehad. In elk geval geen negatieve invloed. Het geluid had vooral een positief effect op me. Alles klonk lekker. Daar ga ik ook lekkerder van spelen. Het inspireert bijvoorbeeld wanneer je een overdub moet spelen en je al zo’n warm geluid via je hoofdtelefoon binnenkomt. Dan wil je wel even extra je best doen! Als je de tape terug hoort rollen, wordt je er op een goede wijze bovendien aan herinnerd dat je een album aan het opnemen bent, veel meer dan wanneer iemand continu op de spatiebalk van een toetsenbord loopt te rammen, haha. Het voorbereidende werk kost wel wat meer tijd. Maar met analoge opnames doe je liever maar één tot drie takes voor een gitaarsolo in plaats van een stuk of twintig. Het proces was dus trager dan normaal, zeker omdat we met zo’n grote band werken en alles en iedereen paraat moet staan. Maar ik heb van iedere seconde genoten.”

Waren alle demo's/nummers tot in detail uitgewerkt of was er tijdens de opnames nog wel wat ruimte voor spontaniteit en improvisatie?
“We hebben wel wat ruimte overgelaten om te improviseren. Producers Jim Scott en Bobby Tis zijn niet bang om met een scheermesje de tape in stukken te snijden. Je kunt namelijk heus wel editen met analoge opnames, alleen het proces is totaal anders - tijdrovender - dan bij digitale opnames. Het kwam weleens voor dat een bepaalde sectie - bijvoorbeeld een refrein - zó lekker was gespeeld dat we die hebben geknipt en teogevoegd aan een andere opname. Dat kan, mits je continu in hetzelfde tempo speelt.”

Je staat bekend als een fervent speler van Gibson SG's. Heb je voor de opnames van Signs ook nog andere modellen gebruikt?
“In de studio ben ik altijd bereid om te experimenteren en kan ik in principe alle gitaren gebruiken die in aanwezig zijn. Toch nam ik ook deze keer weer hoofdzakelijk op met mijn SG Deluxe. Die sloot ik aan op een Deluxe Reverb amp, soms afgewisseld met een Super Reverb. Ik gebruikte ook een oude Leslie gitaarspeaker voor een paar opnames. Voor het akoestische werk zocht ik mijn heil bij oude Gibsons. Maar ik heb me voornamelijk vastgeklampt aan de gitaar die ik live ook het meest gebruik - die overigens in een open-E-stemming staat. Die gitaar paste nou eenmaal het beste bij de sound van het album. De liedjes zijn namelijk niet extreem uiteenlopend qua stijl en het is een echte bandplaat geworden. Ik denk dat dit album onze livesound het dichtst benadert.”

Speelde jij alle akoestische partijen in of nam je vrouw Susan Tedeschi ook een deel voor haar rekening?
“In het nummer The Ending hoor je mij en Oliver Wood samen akoestisch spelen, in Strengthen What Remains Doyle Bramhall II en mij, en in When Will I Begin hoor je Susan op een Martin 00-18 uit de jaren dertig. Matt Mattison heeft geloof ik ook nog wat partijen verzorgd. Ik speel zelf op een jaren dertig Gibson L-00.”

Je elektrische gitaarwerk is ook weer om van te smullen, onder andere dat in het nummer Still Your Mind. Hoe is die song ontstaan?
“We zaten in de studio en Kofi speelde op een gegeven moment dat hoofdpatroon. De band sprong er meteen bovenop. Kofi en ik werkten vervolgens de bulk van het nummer uit. Tussen diverse takes door, toen de rest een pauze nam, bleef Kofi bij zijn piano zitten. Typisch voor hem: hij was altijd met melodieën in de weer, maar in het onthouden ervan was hij iets minder scherp, haha. Dat kwam doordat hij maar met melodieën bleef strooien. Op den duur speelde hij iets wat het intro van Still Your Mind is geworden. Ik weet nog dat ik meteen mijn telefoon pakte om het vast te leggen, want ik wist zeker dat hij het zou vergeten. Ik zei tegen Kofi: ‘Volgens mij past dit perfect bij dat patroon van je dat we laatst hebben uitgewerkt.’ Zo is Still Your Mind ontstaan. Kofi schreef de bulk van die song en ik vulde hem aan met muziek en de songtekst. Op de plaatversie doet alleen de kern van de band mee. Er zijn bijvoorbeeld geen blazers te horen. Ik vind vooral het intro en outro heel speciaal. Het was bijna het openingsnummer van de plaat geworden. Twee jaar geleden hebben we Kofi al bijna verloren (aan een hartaanval, red.). We waren blij dat hij op de weg terug was en hij weer lekker kon spelen en een badass zijn, haha. Daarom wilde ik graag het album beginnen met iets van hem: alleen Kofi en zijn pianospel. Dit was dus al voor zijn overlijden het idee. Uiteindelijk is de albumopener Sign, High Times geworden: ook alleen Kofi, maar dan op een Wurlitzer.”

Je bent op dit moment druk aan het touren met Tedeschi Trucks Band. Jullie spelen op 23 april in Ancienne Belgique, Brussel en op 24 april in TivoliVredenburg, Utrecht (uitverkocht). Gabe Dickson komt mee als toetsenist en de jonge Brandon Boone uit Atlanta als bassist, die Tim Lefebvre vervangt. Wat kan je over de 'nieuwelingen' kwijt?
“Gabe en Brandon zijn onder moeilijke omstandigheden bij de band gekomen. Gabe speelde al weleens met ons mee toen Kofi nog aan het herstellen was van zijn hartaanval. Dus hij was al wel wat gewend. Toch moesten hij en Brandon enorm veel muziek in de vingers krijgen binnen een korte periode. Echt geweldig om te zien hoe ze zich staande houden! De hele band is er van onder de indruk. Ze liggen ook goed in de groep en voegen hun eigen karakteristieken aan de muziek toe. We verloren Kofi op de dag dat we aan onze tournee begonnen, dus je kunt nagaan hoe zwaar het voor iedereen is geweest. De shows die nog volgen zijn extra emotioneel. Gabe speelt op Kofi’s spullen de muziek die Kofi heeft geschreven. Het is een schieronmogelijke taak, maar Gabe kickt ass. Hij doet het met de juiste spirit, maar toont ook zijn eigen persoonlijkheid. Daar zijn we hem heel dankbaar voor. De nog maar 24-jarige Brandon wordt met elke show nóg beter. Zeker drummer J.J. Johnson is heel enthousiast over hem. Het is een rouwjaar, maar met deze band werkt het podium opklimmen gelukkig ook heel therapeutisch en zuiverend.”

tekst: Patrick Lamberts
foto's: Shervin Lainez

Op 24 april 2019 speelt Tedeschi Trucks Band in een uitverkochte Grote Zaal van TivoliVredenburg, Utrecht.