Stijlanalyse Eric Johnson en Mike Stern
Audio bij de workshop in Gitarist 288, maart 2015
Gitarist Extra 25-02-2015 08:02
In Gitarist 288, maart 2015 spreken we Mike Stern en Eric Johnson over hun recente album ‘Eclectic’. Aansluitend op het interview behandelen we in een workshop een aantal formidabele jazzrocklicks in de stijl van beide gitaargrootheden, genoteerd in noten en tabs. Hier vind je de bijbehorende audio.
Op het album ‘Eclectic’ hoor je naast de verschillen de gemeenschappelijke achtergrond van Eric Johnson en Mike Stern duidelijk terug. Beiden lieten zich op jonge leeftijd al zwaar beïnvloeden door Hendrix, Beck en Wes Montgomery en ook kwamen beiden al vroeg tot een eigen stijl van fusion.
Technisch gezien slaan ze allebei het liefst veel noten aan in plaats van met legato te spelen, maar ook horen we grote verschillen tussen Johnsons elegante balans en Sterns woeste bopblues. Hier vind je zes korte voorbeelden om je op gang te helpen, drie in de stijl van elke gitarist.
Voorbeeld 1
Mike Stern begon zijn carrière als bluesrockgitarist en dat is nog altijd duidelijk hoorbaar als hij jazz en fusion speelt. Hij heeft in zijn leven talloze funky en bluesy riffs als deze gespeeld
Voorbeeld 2
Deze solofrase begint in een soort hybride dorisch/mixolydische tonaliteit, maar in maat 3 zitten we plotseling in een half-heel verminderde toonladder (E F G G# A# B C# D), een favoriet van Stern.
Voorbeeld 3
Een patroonachtige lick zien zoals Mike Stern die begin jaren tachtig bij Miles Davis speelde. Al deze noten komen uit een van de favoriete toonladders van Davis, frygisch dominant (E F G# A B C D).
Voorbeeld 4
Het cleane slaggitaarspel van Eric Johnson is een encyclopedie van geluiden en akkoordgrepen. Hier zie je wat manieren om een simpel akkoordenschema (A B E A B C#min) aan te kleden.
Voorbeeld 5
Johnson gebruikt een clean Strat-geluid ook voor speciale effecten, zoals de ‘harpflageoletten’ die je hier in maat 1 en 2 hoort en het oosters klinkende ‘koto’-effect in maat 3 en 4.
Voorbeeld 6
Eric Johnson maakt veel gebruik van pentatoniek in zijn solo’s, maar hij beperkt zich daarbij niet tot de doodgespeelde bluesbox-vingerzettingen.
