Geen peil op te trekken

Blog 20-08-2014 00:00

Het was in de herfst dat ik twintig werd. Ik zat in militaire dienst, maar dat vond ik geen enkel probleem, want ik vervulde daar gelijk de verplichte stage voor mijn toenmalige opleiding. Het leuke bijeffect was niet alleen een jaar winst, maar ook dat ik dubbele inkomsten had, namelijk studiefinanciering (hoefde je toen nog niet terug te betalen) en wedde (vergoeding voor dienstplichtige militairen). In het weekend was ik bij mijn ouders, doordeweeks onder het gratis dak van defensie. Ik had dus geld over.

Stratocaster Plus
In de grootste winkelstraat van het dorp waar mijn ouders woonden zat De Wilde, een muziekwinkel van twee verdiepingen. Beneden stonden cd’s terwijl boven een allegaartje aan instrumenten stond. Wat keyboards, een drumstel en een wand vol gitaren. Zowel de cd’s als instrumenten waren niet heel spannend, vooral erg middle of the road. Maar sinds kort was er iets waardoor ik toch steeds even langsging als ik in de buurt was. Geen mooi meisje achter de balie, maar wel een uitzonderlijk mooie Stratocaster in de etalage. Een echte Fender. Uit Amerika. Hij was helemaal blond met een esdoorn toets en blank gelakte essen body. De slagplaat, elementen en regelaars waren wit, wat een heel lichte, maar visueel bijzondere gitaar opleverde. Ik was verliefd. In mijn herinnering heeft hij er zeker drie maanden gestaan voor ik ‘m kocht, deze Stratocaster Plus met zijn noiseless Lace Sensor elementen, roller nut en matte locking mechanieken, dingen die me niet veel konden schelen. Hij was mooi, speelde goed en was een enorme stap vooruit als tweede gitaar na mijn Westone.

12

Niet de gitaar die ik had, maar hij zag er net zo uit

Pas veel later leerde ik dat Fender het ontwerp van de Stratocaster Plus had bedoeld voor Jeff Beck (die inderdaad een signature model kreeg met een aantal van dezelfde features), wie Jeff Beck eigenlijk was en dat je een gitaar niet moet kopen omdat hij er zo mooi uitziet. Want wat klank betreft kreeg ik geen klik met het instrument en inmiddels is hij dan ook alweer jaren in bezit van iemand die dat wel voelde.

Goede Japanner
De Strat die ik nu heb is een heel ander verhaal. Op zoek naar een gitaar die niet te duur is om zelf aan te knutselen, kwam ik via marktplaats bij een Friese vrouw die een paar gitaren voor een vriend verkocht (een ex waar ze nog geld van tegoed had? Ik heb maar niet gevraagd hoe het zat). Een van deze gitaren was een Japanse Stratocaster uit de tweede helft van de jaren ’80. Behoorlijk bespeeld, dus de frets moesten vervangen worden, maar wel heerlijk resonant. Voor een heel redelijk bedrag kon ik ‘m meenemen. Daarna is inderdaad zo’n beetje alles aangepast. Van de elementen en potmeters tot de slagplaat en zelfs de tremolo. Alles nadat eerst de frets door een goede gitaarbouwer waren vervangen. Omdat de gitaar niet veel geld koste hou je een beetje het gevoel dat er vast veel betere gitaren zijn in een duurder segment. En inderdaad, ik ben er een paar tegengekomen die beter klinken, al waren die niet te koop. Maar ook heel veel – zelfs uit de Custom Shop – waar hij niet voor onder doet.

Geen peil op te trekken, die gitaren.

3

Mijn Japanse werkpaard, inmiddels al weer met andere hardware

zoeken
zoeken