Martin Road Series 00-10E & OMC-10E - test uit Gitarist 407

Op weg met nieuwe Martins

Tests 28-05-2025 09:11

tekst Hein van Dongen

De bekendste Martin-typen, zoals de Dreadnought, de 00, de 000 en de OM zijn al meer dan een halve eeuw de meest nagebouwde akoestische gitaarmodellen. Veel van de ‘imitaties’ (het klinkt toch wat respectloos) hebben vaak niet de kwaliteit van de Martins, maar goed, ze zijn doorgaans wel veel beter te betalen. Vanwege het hoge arbeidsloon, houtsoorten die steeds zeldzamer en kostbaarder worden en ook vanwege importheffingen vallen de prachtige Amerikaanse Martins voor veel mensen buiten hun budget. Je hoeft geen profeet te zijn om te voorspellen dat die situatie voor de minder kapitaalkrachtigen onder ons alleen nog maar frustrerender zal gaan worden.
Nu is Martin net als veel andere Amerikaanse merken ook gitaren over de grens gaan maken, om toch de iconische modellen voor een lagere prijs te kunnen aanbieden. Veel merken produceren hun gitaren in Azië, maar bij Martin hebben ze voor Mexico gekozen. De Mexicaanse Martins worden nog steeds met de hand gebouwd, zegt men. Toch heb ik het vermoeden dat een deel van de kostenbesparing afkomstig is van computergestuurde machines waarmee het productieproces efficiënter en goedkoper kan worden gemaakt - naast natuurlijk de noodgedwongen zoektocht naar nieuwe materialen. Maar goed, we geloven Martin dat er nog steeds mensenhanden meedoen in dat productieproces.

Road-serie
Twee van de laagste geprijsde Martins (uit de X-serie) hebben we in Gitarist 401 getest. De twee gitaren die we nu ontvingen zijn uit de nieuwe Road-serie. Anders dan de gitaren uit de X-reeks zijn de modellen uit de Road-serie volledig massief.
De typeaanduidingen van de Martins verwijzen als vanouds naar het model van de klankkast, waarbij de 00 een betrekkelijk kleine body heeft, en de OMC (een Orchestra Model) een flink stuk groter is en ook een cutaway heeft.

De kleine en de grote broer
De 00-10E heeft een bijzonder sobere uitstraling, zonder dat hij er overigens goedkoop uitziet. De E achter het cijfer betekent uiteraard dat de gitaar een piëzo-element en een voorversterker aan boord heeft. In dit geval is dit het Martin E-1 systeem. De regelaars daarvan zitten, zoals we vaker zien, in het klankgat: volume en toon en een faseschakelaar plus een knop om het stemapparaat aan te zetten (en het gitaargeluid te muten). Het venstertje van het stemapparaat zit tegenover die regelaars en is heel goed te af te lezen als je de gitaar in speelpositie vasthoudt.
De mensuur van het instrument is wat kleiner dan van de meeste akoestische gitaren (24,9 inch of 632 mm). Het bovenblad is van sparren dat in zijdeglans is gelakt. De rozet en de binding bestaan uit een heel eenvoudig zwart biesje gemaakt van kunststof (boltaron). Zij- en achterkant zijn van sapeli, een mahonie-achtige hardhoutsoort. De beplating van de kop is van katalox, een Mexicaanse hardhoutsoort. Voor de toets, de brug en de hals vermeldt Martin dat er geselecteerd hardhout wordt gebruikt, dat dus niet nader gespecificeerd wordt. Dit is ongetwijfeld zo vaag gehouden om niet bij elke verandering van materiaal de specs van de gitaar te hoeven aanpassen. Laten we er op vertrouwen dat Martin het hardhout inderdaad met zorg heeft geselecteerd. Als je de gitaar bekijkt en bespeelt is er niets wat je wantrouwend zou kunnen maken.
Kijken we vervolgens naar de OMC-10E, dan valt op dat die toch behoorlijk groter is. Het is zoals gezegd een Orchestra Model, met een cutaway. De mensuur van deze grote broer is 25,4 inch (645 mm). De gitaar is verder uit dezelfde materialen opgebouwd als de 00-10E, dus die zullen we hier niet herhalen. Tijd om te gaan spelen en luisteren.

Geluid en karakter
Tussen de 00 en mij klikte het meteen. Goed, ik zou hem een fractie lager afstellen, maar verder heb ik er niets op aan te merken. Het is een fijn instrument om op te spelen. Tenminste, dat is de uitkomst van die altijd weer doorslaggevende ‘bank-test’: hoe vaak grijp je naar een gitaar als die tussen de kussens in op de bank in de huiskamer ligt? Bij deze gitaar is dat heel vaak. Zijn heel sobere uitstraling past bij zijn geluid, dat aangenaam neutraal is, terwijl toch allerlei eigenschappen van dat geluid waarop je zou kunnen letten (sustain, volume, definitie) prima in orde zijn.
En de OMC? Soms hoor je wat je ziet. Als je beide gitaren afwisselend bespeelt valt het verschil meteen op. De OM is een stuk groter en heeft ook een breder geluid. Maar van audioapparatuur weten we dat de AB-test ook bedrieglijk kan zijn omdat je meteen focust op het verschil. Je zou beide gitaren wat langer moeten bespelen om hun karakter te leren kennen.
Ik vermoed dat de meeste gitaristen voor de OMC zullen gaan, het is een heel mooi instrument. Het geluid heeft veel kracht, maar is toch ook licht en frivool. Weer had ik ogenblikkelijk een klik. Maar terwijl deze Martin broers onderling verschillen scheer ik ze toch even over één kam: ze spelen fijn en klinken als een klok.
Ook het versterkte geluid van beide gitaren is verrassend goed, als je de moeite neemt om zorgvuldig met de EQ op je versterker om te gaan. De faseschakelaar kan heel behulpzaam zijn als het op het podium mis gaat met de feedback. Overigens is het wat mij betreft wel een tip voor Martin en andere merken om versies ook zonder elektronica uit te brengen. Sommige mensen gebruiken het niet en dan scheelt het toch weer in de prijs. Anderen zoeken juist betere en duurdere pickups dan die er standaard worden geleverd en dan zou de ingebouwde elektronica er eerst uit moeten. Ik denk overigens dat beide gitaren zo goed zijn dat ze wat prijziger versterkingssystemen verdienen.
Terzijde: de warm klinkende gecoate Marin LifeSpan snaren zijn echt een verrijking vergeleken met sommige gecoate snaren van andere merken, die penetrant metalig klinken en dan ook nog eens de vervelende eigenschap hebben dat ze dat irritante geluid maanden later nog steeds niet kwijt zijn. Lof dus ook voor de snaren van deze Martins.

Conclusie
Zijn deze gitaren ‘echte Martins’? Of zijn ze vooral een compromis voor het prijskaartje dat ze nu eenmaal moeten hebben? Natuurlijk zijn er aanpassingen gemaakt om de prijs te drukken, maar inderdaad: het gevoel dat je op een echte Martin speelt, dat ondefinieerbare gevoel van karakter en kwaliteit, dat geven je beide gitaren. Hoewel ze voor Martins goedkoop zijn, kun je ze toch niet bij de Action kopen: beide gitaren gaan voor 1179 euro.
Goed, misschien mag je aan een recensent vragen: zou je deze gitaar aan je vrienden aanraden? Of nog directer: zou je hem kopen als je door welke omstandigheid dan ook een nieuw instrument moest aanschaffen in juist deze prijsklasse? Dat is het ultieme testoordeel. Mijn antwoord: ja, ik zou ze allebei overwegen. Zeker (de verplichte kritische kanttekening) als er geen pickup in zat.

MARTIN ROAD SERIES 00-10E & OMC-10E
Oordeel 4,5
Gitarist zegt: Geheel massieve Martin gitaren met een rijk geluid.

MARTIN 00-10E
RICHTPRIJS: € 1179,- (incl. gigbag)
LAND VAN HERKOMST: VS (ontwerp), Mexico (bouw)
TYPE: grand concert (00)
BOVENBLAD: massief sparren
ZIJ- EN ACHTERKANT:massief sapeli
HALS: niet gespecificeerd hardhout
TOETS: niet gespecificeerd hardhout
BRUG: niet gespecificeerd hardhout
MENSUUR: 24,9 inch (632 mm)
BREEDTE TOPKAM: 44,5 mm
ZADEL: wit Tusq
SNAREN: Martin Authentic Acoustic Lifespan 2.0, fosforbrons
ELEMENT: Martin E-1 piëzo
AFWERKING: zijdeglans
DISTRIBUTIE: Algam
Benelux, Antwerpen (B), tel: +32 3 3344750
WEBSITE: algambenelux.be

MARTIN OMC-10E
RICHTPRIJS: € 1179,- (incl. gigbag)
LAND VAN HERKOMST: VS (ontwerp), Mexico (bouw)
TYPE: orchestra model (000) met cutaway
BOVENBLAD: massief sparren
ZIJ- EN ACHTERKANT: massief sapeli
HALS: niet gespecificeerd hardhout
TOETS: niet gespecificeerd hardhout
BRUG: niet gespecificeerd hardhout
MENSUUR: 25,4 inch (645 mm)
BREEDTE TOPKAM: 44,5 mm
ZADEL: wit Tusq
SNAREN: Martin Authentic Acoustic Lifespan 2.0, fosforbrons
ELEMENT: Martin E-1 piëzo
AFWERKING: zijdeglans

Rivalen
00-10E:
Recording King RP-342
Yamaha LS 16 ART

OMC-10E:
Furch Blue OMC
Javatar GAC

Uit Gitarist 407, februari 2025