Live verslag Amsterdam Guitar Heaven in Q-Factory Amsterdam

Bekijk hier live streams en verslagen vanaf het event

Events 02-11-2019 13:11

Gitaarschool Nederland, EGTA, Guitar Matrix, De Bassist en Gitarist presenteren Amsterdam Guitar Heaven op zaterdag 13 oktober, Q-Factory Amsterdam.

Thema's dit jaar: de gitaristen en bassisten van Woodstock in workshops door Randy Hansen, Leif de Leeuw, Jay-Tee Teterissa-Malawau, René van Barneveld, Chris Latul, Michiel Roelse en Ivo Severijns, Videotips door Matthieu Brandt en Michel Penterman. EGTA workshops. David Hollestelle clinic. Gitaarbeurs. En meer!

Live verslag in dit artikel! Inclusief video's die we via facebook Live tijdens de dag hebben gestreamed! In omgekeerde chronologische volgorde.

Verslag en video's door Co Koenen, Steven Faber, Erk Willemsen, Alexej Bakun.

Foto's door Eric van Nieuwland
(bekijk de fotoreportage via het fotoblokje links bovenin). 

It's a wrap!
Precies om 18.00 uur was Amsterdam Guitar Heaven 2019 afgerond met een spectacualair optreden van Randy Hansen en een erg interessant panel over John Entwistle, twee onderdelen in het kader van het thema De Woodstock-gitaristen en -bassisten dat centraal stond in deze editie. Dank namens organisatoren Gitarist, De Bassist, Guitar Matrix, Gitaarschool Nederland en EGTA aan het talrijk aanwezige publiek, en op naar de volgende!    

 

Randy Hansen - workshop Jimi Hendrix
Jimi Hendrix impersonator Randy Hansen sluit Amsterdam Guitar Heaven af. De net als Hendrix uit Seatle afkomstige Hansen vertelt dat hij zijn examenjaar heeft besteed aan het leren van Jimi’s songs. Vervolgens neemt hij het publiek mee langs de apparatuur die hij gebruikt. ‘We kennen Jimi’s muziek alleen van opnames, wat betekent dat er ook studio-effecten als compressor te horen zijn die hij niet als pedaal gebruikte. Om toch zijn sound te krijgen gebruik ik wel een [Maxon -red.] compressorpedaal.’ Verder heeft hij natuurlijk een Wah, twee fuzzen (een Berkos FX Third Stone en een Tonehunter Fuzzmonics) en een Mega Vibe van KR Musical Products.
Als gitaar heeft hij eenlinkshandige Stratocaster die hij rechtshandig bespeeld. Om zoveel mogelijk het plaatje kloppend te krijgen is zelfs het Fenderlogo in spiegelbeeld afgedrukt.


Als afsluiter vraagt hij zijn band op het podium voor twee songs waarmee ze afsluiten: Hear My Train A Coming en Foxey Lady. Die laatste eindigt hij spelend tussen het publiek. Met een mooie achterwaartse rol beland de tengere 64 jarige Hansen weer op het podium voor het slotakkoord.

David Hollestelle - clinic
We naderen alweer het einde van de middag met de workshop van Wild Romance-gitarist David Hollestelle, die vertelt over zijn ontwikkeling als gitarist. Hoe hij de gitaar eerst niet durfde op te pakken, omdat zijn elf jaar oudere broer Hans ('samen met Hans en Jan waren wij de Porcaro broers van Nederland') ook gitaar speelde. Toch wilde hij weleens weten hoe je nu zo’n boogiegroove speelt als Keith Richards: niet zo strak als een rockgitarist dat doet, maar swingend als een pianist - het verschil laat hij direct horen - en dus gaat hij toch gitaarspelen.
Naast Keith zijn ook Neil Young en Pete Townsend zijn voorbeelden, waarbij al duidelijk wordt dat zijn interesse meer ligt op klank dan op de virtuositeit. Als gereedschap gebruikt hij hiervoor een oude Gretsch die is aangepast. ‘Ik heb een blokje hout onder de brug geplaatst.’ Hierdoor klinkt hij minder als een Gretsch klinkt, maar zingt hij in combinatie met zijn Vox versterker wel heel muzikaal rond. De klank zit tussen een Gretsch en Les Paul in, the best of both worlds.
Als afsluiter nodigt hij Wild Romance zanger Edgar Koelemeijer uit en spelen ze als knipoog naar het Woodstockthema Ziggy Stardust, want zo zegt Hollestelle: ‘dat nummer gaat helemaal over Jimi Hendrix.’ 



Michiel Roelse – workshop Alvin Lee
Michiel Roelse ontleedt samen met bassist Kurt Berger het spel van Alvin Lee van Ten Years After. Natuurlijk komt Lee’s Woodstock doorbraaknummer I’m Goin’ Home aan bod, maar ook twee sfeervolle langzame nummers, I Can’t Keep From Crying en Slow Blues in C.

Alvin Lee vertrouwde volledig op zijn talent; hij kende geen toonladders en oefenen deed hij ook nooit. Hij was een echt jamgitarist die alleen gebruikte wat hij nodig had. Eigenlijk kende hij niet meer dan de mineur- en majeurpentatonische toonladder en drie voor hem handige vingerzettingen. Ook gebruikte hij akkoordnoten van akkoorden die op dat moment klinken. Meer was het niet, aldus Roelse. 

Het iconische beeld van Lee die met zijn rode 1958 Gibson ES-335 (over een Marshall Jubilee 2050-50) zijn onnavolgbare snelle licks van I'm Coming Home speelt, is min of meer toevallig ontstaan, vertelt Roelse. Met de overige  footage waren techische problemen waardoor alleen het nummer dat Lee's carrière zou lanceren bruikbaar was in de Woodstock-film.     

Chris Latul – workshop Carlos Santana
Chris Latul, een van de oprichters van Massada, brengt een eerbetoon aan Carlos Santana en laat een aantal van zijn bekendste begeleidingen en solo’s horen met een even mooi warm en sustainvol geluid als de meester zelf. Santana is volgens Latul in wezen een bluesgitarist die zijn licks over een latinbeat speelt. Zijn spel wordt gekenmerkt door mooie melodieën, gespeeld met veel gevoel. Santana is geen gitarist van veel noten; hij heeft het gebruik van lang aangehouden tonen tot kunst verheven.

Meer technisch maakt Santana gebruik van de mineurpentatonische en dorische toonladder, vaak gespeeld over een mamboritme. Latul vindt het geluid van Santana het mooist in de tijd dat deze op een Yamaha SG 2000 speelt. Voor Latul is Santana een unieke gitarist die niet na te spelen is.  

  

Leif de Leeuw – workshop Jeff Beck
Jeff Beck, was dat een Woodstock-gitarist? Nee, maar dat was wel de bedoeling geweest, getuige zijn naam op de oorspronkelijke poster. Maar de Jeff Beck Group ging vlak voor Woodstock uit elkaar. Aan Leif de Leeuw de taak zijn stijl te analyseren.
Leif begint gelijk met te zeggen dat je Jeff Beck eigenlijk niet na kan spelen en dat hij dat ook niet gaat proberen, maar dat hij wel een antwoord wil geven op de vraag waarom Jeff Beck zo'n eigen sound heeft.



Het eerste punt is dat hij sinds de jaren negentig eigenlijk geen plectrum meer gebruikt (met uitzondering van een tribute aan Les Paul, dan). Door met zijn vingers aan te slaan wordt de klank heel anders. Je mist de boventonen die de aanslag van een plectrum genereert en ook de sterke aanslag aan het begin van de noot. Een met de duim of vinger aangeslagen noot heeft een gelijkmatiger verloop en klinkt warmer, meer zoals iemand die zingt. Daarnaast heb je voor elke aanslag een korte stilte doordat de duim eerst de snaar dempt voor elke nieuwe aanslag. Dat zorgt ervoor dat elke noot goed te onderscheiden is.

Een ander belangrijk aspect aan Becks sound is het gebruik van de tremolo-arm (vibrato). Daarma kan je drie dingen doen, aldus Leif: vibrato aan een noot geven, benden en vreemde geluiden maken. De vibrato is wijder dan dat je dat met je linkerhand kan meegeven aan een noot, omdat je niet alleen de noot omhoog brengt, maar ook omlaag. Een bend kan je niet alleen omhoog doen: je kan een noot met de tremolo-arm ook laten opkomen. De Leeuw laat beide horen en het verschil is duidelijk. In de woorden van Leif geeft het tremologebruik veel meer jus aan de noot. Het komt meer binnen. Ten slotte demonstreert Leif hoe je een korte felle vibrato aan een noot kan geven door kort op de brug van een Strat te slaan na het aanslaan van de noot.

Tussendoor speelt Leif een stuk van Cause We've Ended As Lovers, wat een goedkeurend applaus ontlokt aan de zaal. Heeft hij toch Jeff Beck nagespeeld... 

 

Matthieu Brandt workshop Lesvideo's: Van gebruiker tot maker - op Amsterdam Guitar Heaven - workshopfestival en gitaarbeurs in Q-Factory Amsterdam

Matthieu Brandt – Lesvideo's: Van gebruiker tot maker
Mathieu Brandt, producer voor o.a. TrueFire, vertelt in zijn clinic hoe gitaardocenten video kunnen toepassen tijdens de les.
In de eerste plaats kan dat als gebruiker, door video's van een performance te gebruiken omdat dat leerlingen motiveert. Vervolgens moet je als docent daaruit informatie filteren die je kan gebruiken in de lessen, toegepast op het niveau van de leerling. Andere mogelijkheden zijn YouTube-lessen (al is het daarbij soms de vraag hoe goed en bruikbaar die zijn) of lessen van een uitgever zoals TrueFire.



In je lessen kan je natuurlijk ook zelf video's opnemen die je naar de leerling stuurt, of op een besloten YouTube-playlist zet. Dan ben je eigenlijk bezig als producent. Het kan ook zijn dat je specialist bent op een bepaald deel van je vakgebied, bijvoorbeeld een bepaalde speelstijl of artiest. Dat kan je zien als jouw USP (unique selling point) waarmee je bekendheid kan krijgen en leerlingen kan werven. Belangrijk is dat je dat naar buiten brengt door bijvoorbeeld optredens.

Wil je dit online gaan publiceren, dan kost dat investering in tijd, apparatuur en kennis. Twee punten kunnen je helpen: een niche-markt werkt beter dan een brede markt (hoe kan je daarin opvallen), en vraag feedback op je video's van anderen voordat je ze gaat publiceren. Als je eenmaal zover bent, zijn er verschillende verdienmodellen denkbaar, zoals YouTube, Patreon, etc.
Een deel van de clinic hebben we opgenomen en kan je hier bekijken:






Harald Boxtart
 – workshop ukelele
Harald Boxtart geeft een interactieve workshop ukelele. Dat houdt in dat er zo’n tien ukeleles zijn waar het publiek op kan spelen. En dat gebeurt ook. Omdat bij een ukelele de bovenste snaar niet de laagste is kan er een techniek gebruikt worden die campanella heet. Dit houdt in dat er voor elk toon een andere snaar gebruikt wordt en je zo tonen door kunt laten klinken, legt Boxtart uit. Voor gitaristen zit er in eerste instantie weinig logica in, het lijkt meer op piano spelen. Na enig oefenen kan het publiek gezamenlijk een eenvoudige melodie op deze wijze spelen.       

René van Barneveld – workshop Arlo Guthrie - Stephen Stills
René van Barneveld neemt het op zich het akoestische gitaarwerk op Woodstock onder de loep te nemen, dus niet alleen de stijl van Arlo Guthrie. Van Guthrie analyseert hij het nummer Coming Into Los Angeles, waarvan het verschil tussen couplet en refrein in de lengte en volgorde van de dezelfde akkoorden ligt. Van de bekende hit van Guthrie Alice’s Restaurant (dat hij overigens niet op Woodstock speelde), laat hij zien dat het een ragtime is, net als I Feel Like I'm Fixing To Die Rag van Country Joe McDonald. Hij demonstreert o.a de pianoritmiek waarop deze stijl is gebaseerd.

Hoogtepunt van de workshop is Van Barnevelds demonstratie  van de D-stemming van Stephen Stills (DADDAD), zoals gebruikt in Suite: Judy Blue Eyes en 4+20 van Crosby, Stills, Nash & Young. Wat vooral opvalt is de enorme kracht van deze stemming.

René van Barneveld workshop over het akoestische spel van Arlo Guthrie en Stephen Stills op Woodstock, nadat Jack Pisters Amsterdam Guitar Heaven geopend heeft.

 

Beurs
Tijdens Amsterdam Guitar Heaven is er ook een gitaar- en basbeurs. In de stand van importeur Face proberen bezoekers Blackstar versterker uit (waaronder de nieuwe Silverline serie, getest in het novembernummer van Gitarist), naast effectpedalen van Walrus en Beetronics en de pedalboards van Pedaltrain. Bij importeur Total Sonic valt de vernieuwde lijn van Juan Salvador nylonsnarige gitaren te bewonderen, gebouwd door Kremona in Bulgarije, die loopt van een opmerkelijke goed klinkende en spelende driekwart lesgitaar tot een thinline model met ingebouwde elektronica.

Teye toont zijn beroemde met gegraveerd metaal versierde gitaren, en de Nederlandse bas- en gitaarbouwer Knooren is ook present. De Limburgse bouwer - met inmiddels junior mee als troonopvolger - toonde enkele mooien edelbassen, J-achtige bassen en een bijzondere cello-bas.

Verspreid over de beurs staan een aantal Hubtowers waar bezoekers met een gitaar kunnen inpluggen, of drumpads of keyboard kunnen bespelen, met een koptelefoon op. Er kunnen sounds uit diverse effectapparaten gekozen worden en dankzij de hub kan er ook samengespeeld worden.

 

 

 

zoeken
zoeken