Een wervelende Bridge Guitar Convention 2025 - Reportage!

Wat we je mee willen geven over de beurs, de masterclasses, de workshops en meer

Events 02-06-2025 07:06

Mooi om dit evenement als Gitarist samen met De Bassist, Guitar Matrix en Bridge Guitar Festival te hebben kunnen organiseren. Veel dank aan de bezoekers die het mooie weer trotseerden om erbij te kunnen zijn en aan de fantastische mensen van Muziekgebouw Eindhoven, die deze ingewikkelde operatie uitmuntend hebben begeleid. Natuurlijk ook veel dank aan de standhouders die enorm veel uit de kast hebben gehaald om hun fraaie gear te presenteren en last but not least aan alle gitaristen en bassisten die superinteressante masterclasses en workshops hebben gegeven!

Onze redacteuren Co Koenen, Steven Faber, Michiel Roelse en Kevin Pasman bezochten de beurs, de masterclasses en de workshops en maakten deze reportage. Leuk en interessant om te lezen voor als je er niet bij kon zijn, of nog eens wil nalezen wat zoals voorbij is gekomen die dag. De foto’s zijn van Eric van Nieuwland tenzij anders vermeld.

DE BEURS
De beursvloer van de Bridge Guitar Convention strekte zich uit over drie verdiepingen en in welke hoek je als gitarist ook zat, er was altijd iets interessants voor je te vinden. Van nylonsnarige Ortega’s en La Mancha gitaren tot steelstrings van Crafter, Guild, Walden en Martin en van handgebouwde effecten van Iceberg Effects en Guitar King & Nerd tot digitale units van Source Audio en Neural DSP.

Net als vorige jaren waren er naast gitaarmerken als ESP, Ibanez, Schecter, Sterling by Music Man, Tokai en Peavey weer heel wat gitaarbouwers aanwezig met prachtige customgitaren, zoals de 14-inch jazzmodellen van Dejawu, elektrische gitaren en bassen van Paul Belgrado en Schwung, de zeer nauwkeurig gebouwde Unquendor modellen, de überstabiele Aristides gitaren (waaronder de nieuwe STX-Offset), strakke RH Guitars-modellen en de Stradlin, Kauffmann en Rojo gitaren met een retrovibe.

En wat te denken van de Printonic gitaren, die zo uit de 3D-printer komen? Of de Lava Genie zonder snaren maar met drukknoppen en een app? Je kon de gitaren, versterkers (waaronder het Nederlandse Van Laeck) en effecten niet alleen bewonderen, maar ook uitproberen. Dat leverde ook spontane acties op, zoals de gipsyjazz die opeens in de stand van Laney te horen was van een trio dat daar neerstreek. (CK/SF)

 JiMy Glasmacher demonstreerde op de stand van Voerman Fender Audio en Vox mini-amps

DE MASTERCLASSES

Maar liefst 11 masterclasses kon je volgen tijdens de Guitar Convention. Centraal thema dit jaar was het begrip virtuositeit helder en voelbaar te maken: technische aspecten zoals snelheid en beheersing, maar zeker ook aspecten als feel, opvatting, toonvorming en vibrato, ritmiek en onafhankelijkheid en dynamiek spelen daarbij een rol. Hoe hebben de gitaristen deze thema’s geïntegreerd in hun spel – niet als trucjes, maar als deel van de muzikale taal. In elke masterclass kwam dit meer of minder naar voren. Doe je voordeel met onderstaande teksten, boordevol tips voor elke gitarist!

Martijn van Agt
Virtuositeit als vakmanschap

Als gitarist is hij bekend van onder andere Anouk en Ilse de Lange en hij geeft les aan het Codarts conservatorium in Rotterdam. Voor deze masterclass kwam Martijn van Agt met zijn flinke pedalboard en een goldtop Les Paul naar Eindhoven. Hij vertelde dat hij zichzelf niet zag als een virtuoos totdat hij las dat vakmanschap daar ook onder valt. Vervolgens speelde hij een lange sfeervolle improvisatie over een backingtrack waarbij zijn mooie klank met lange delays de ruimte vulde.

Vervolgens kwam hij terug op de virtuositeit en gaf aan dat je souplesse wilt, maar dat gedachten als ‘vinden ze het wel leuk?’ in je handen gaan zitten en dat je daardoor al snel wat verkrampt raakt. Daarom richt hij zich graag op sounds maken en begeleidingen en laat de snelle licks over aan andere gitaristen.

Daarnaast is het heel belangrijk om echt te studeren, als een soort gitaarfitness. Elke dag oefeningen doen om die souplesse te onderhouden. Een van de oefeningen die hij hierbij gebruikt kreeg hij van Jim Kelly, docent aan Berklee collage of Music, toen hij daar in 1993 studeerde. Je speelt drieklanken van een akkoordschema in verschillende omkeringen over de hals. Zo vind je nieuwe voicings en het vergroot je inzicht van de hals. Vervolgens kan je zelf een backingtrack van zo’n begeleiding maken om over te improviseren waarbij je steeds toespeelt naar de terts van elk akkoord. Nog beter is het om dit zonder backingtrack te doen, maar dat je in je hoofd wel het schema en tempo aanhoudt. (SF)

Yasi Hofer
Wil mensen raken met haar spel

Yasi Hofer begon op jonge leeftijd met stukken van Steve Vai naspelen, maar groeide al snel uit tot meer dan alleen een virtuoze Vai-adept. Die ontwikkeling is ook wat centraal staat in haar clinic, die nog extra glans krijgt door haar aanstekelijke open en positieve houding. Al snel nadat ze ging spelen, ging ze op zoek naar manieren om meer expressie, kleur en creativiteit in haar spel aan te brengen. Aan de hand van een aantal voorbeelden laat ze zien hoe je zelfs voordat er effecten bij komen kijken al heel veel invloed hebt op hoe je spel en je partijen klinken. Hierbij legt Yasi veel focus op intentionaliteit in bijvoorbeeld je aanslag, je notenkeuze, grondtonen veranderen: allemaal opties om een partij te kleuren en mensen te raken.

Een belangrijke les die de Duitse gitariste meegeeft is om soms het grote geheel los te laten en in plaats daarvan op zoek te gaan naar kleinere stukken, bijvoorbeeld binnen nummers, die ook heel veel voldoening geven. Het voorbeeld dat ze noemt – het gestoorde tappingstuk van Vai’s Building The Church – is misschien niet het meest toegankelijke, maar ze benadrukt meermalen dat virtuositeit niet relevant is. Mensen raken met wat je speelt wel.

Na haar workshop speelde Yasi Hofer in de avond tijdens Bridge Around Town met haar trio in Dynamo, dat op een gegeven moment behoorlijk volstroomde, vermoedelijk ook met mensen die door haar workshop nieuwsgierig geworden waren. Alle lessen die ze daar gaf bracht ze ‘s avonds in de praktijk, maar het meest opvallende is misschien nog wel hoe gevarieerd de songwriting van het Yasi Hofer Trio is. Er zijn heavy nummers op haar zevensnarige Ibanez RG Prestige, maar ook poppy rockers, bluesy licks, funky groovenummers en ballades, met altijd een heel sterke focus op melodie. Sterker nog: zelfs de meest vingervlugge, virtuoze stukken in Hofers spel voelen aan als een deconstructie van de hoofdmelodie. Ze zorgt er ook altijd voor dat die mee te zingen is. In het geval van het prima gezongen vocale nummer Rollin’ On zelfs letterlijk. Haar kwaliteiten als songwriter worden ook wel onderstreept door een enthousiast bewegend publiek. Dat werkt overigens twee kanten op, want het enthousiasme spat ook van het trio af. (KP)

Harry Sacksioni
De rechterhand als motor

Harry Sacksioni is sinds jaar en dag dé fingerstylegitarist van Nederland. Hij trekt al meer dan vijftig jaar volle zalen en werd onlangs in de jaarlijkse Gitarist Poll voor de 15^e (!) keer tot beste Akoestische gitarist van de Benelux gekozen.

Hij begint zijn masterclass met de constatering dat fingerstyle moeilijk is, vooral voor de rechterhand, de ‘motor’ volgens Sacksioni. Je moet alle snaren met alle vingers spelen en die moeten onafhankelijk van elkaar kunnen werken. Daarbij is de bas heel belangrijk. Hij beschrijft hoe zijn basspel zich in zijn beginjaren ontwikkelde van eenvoudige grondtonen naar alternate bass-spel (of duim-wisselslag zoals hij het noemt) en walking bass. Hij demonstreert het laatste aan de hand van Stevie Wonders I Wish, dat hij technisch razendknap uitvoert. Sacksioni benadrukt dat je steeds de vingerzettingen moet zoeken die kunnen, wat niet altijd meevalt. Een laatste (bas)techniek die hij nog noemt is palmmuting, waarmee je voor contrast in je partij kunt zorgen. Hij laat al deze technieken nog een keer voorbijkomen met een prachtige uitvoering van Queens Killer Queen.

Sacksioni sluit zijn masterclass af met zijn bewerking van Glenn Millers In The Mood. Hij geeft toe dat zo’n bigbandarrangement met fingerstyle spelen ambitieus is en verontschuldigt zich alvast voor eventuele foutjes, maar laat dit volgen door een virtuoze uitvoering van het nummer, met zelfs improvisatie. Een gepaste afsluiting voor een boeiende masterclass. (CK)

Jerôme Hol
Blijf niet hangen in toonladders spelen

Veel mensen zullen al weten dat Jerôme Hol een uitstekende gitarist is. Maar je moet eigenlijk dichtbij hem zitten terwijl hij speltechniek en muziektheorie uitlegt om te begrijpen hoe goed. De meeste mensen zullen hem vooral als jazzgitarist kennen, maar als tiener was hij ook gewoon een rocker en tussen de serieuzere stukken van zijn clinic door laat hij ook nog even uit de losse pols stukjes Hendrix, Rolling Stones en Yngwie Malmsteen spelen. Volgens eigen zeggen is de stap naar jazz vooral een kwestie geweest van afgeraden worden om de popopleiding te volgen omdat hij dat al kon en een nieuwsgierigheid naar jazz. Hij benadrukt ook het belang van dat laatste, omdat hij veel mensen tegenkomt die jazz willen leren, maar er eigenlijk niet naar luisteren. Misschien zijn dat wel de mensen die hij bedoelt als hij ervoor waarschuwt om niet te veel blijven hangen in toonladders omhoog en omlaag spelen. Hij past zijn kennis van harmonie liever toe om melodieën te spelen en te variëren binnen de toonsoort. Jazzstandards noemt hij als voorbeeld, “eigenlijk de popmuziek van die tijd”. Verder valt ook zijn waanzinnige aanpassingsvermogen op. Als hij met een looppedaal iets voorspeelt en de loop komt niet helemaal uit, werkt hij daar zonder ook maar een seconde na te denken omheen. (KP)

Anton Goudsmit
Zijn reis met de gitaar

Goudsmit begon, zoals hij aangaf ‘in verband met Gaza’, met een somber liedje. Halverwege wilde hij een van zijn pedalen aanzetten, maar die werkte niet mee. “Die doet ‘t even niet, maar het was al mooi, toch?” Dan maar wat anders spelen. Doorheen de masterclass laten zijn pedalen het nog wel eens afweten, vooral zijn looper, maar niets of niemand krijgt Anton Goudsmit van zijn apropos of eronder. Hij gaat als een energieke en vrolijke wervelwind door met zijn clinic.

Omdat hij een Gitarist Poll Award heeft gewonnen, vond hij het gerechtvaardigd de workshop over zichzelf en zijn carrière te houden. Van verschillende mensen had hij een paar tips gekregen. ‘Niet de lolbroek uithangen’, ‘niet over je mond wrijven als je praat’ en ‘stick to the plan’. Dat laatste is sowieso altijd goed, vertelt hij, want stel dat je een desastreus optreden hebt maar je doet het wel zoals gepland, dan is dat in ieder geval gelukt. Vervolgens vertelt hij over zijn reis met de gitaar. Van het meespelen met platen dat hij van een lagereschoolvriendje leert, tot de conservatoriumstudie waarvoor hij kiest omdat een vriend zegt: “waarom ga je dat niet doen, je zit toch altijd met die gitaar op schoot?”. Daar leert hij jazz. De traditionele kant spreekt hem niet zo aan, maar wel gitaristen als Bill Frisell, waarvan hij het stuk Throughout voorspeelt. Hij houdt ook erg van funken met zestiendenritmes en speelt zijn eigen Short Cuts voor, een stuk in 7/16 dat ondanks die maatsoort aanstekelijk groovet. Na de studie maakt hij kilometers en speelt in verschillende bands, zoals The Ploctones en Ton Petit, maar ook met Mozes Rosenberg en Dusty Ciggaar. Als laatste laat hij op verzoek van het publiek een surftune horen, zoals hij speelde met Bruut. Overdrive en reverb aan en vol ervoor gaan met zijn Gretsch hollowbody. (SF)

Abel van der Waals
Definitie en articulatie

Abel van der Waals laat tracks horen van het nog niet verschenen album van zijn band Loupe, dat live is opgenomen in de Tolhuistuin in Amsterdam. Hij analyseert zijn partijen op die nummers, qua spel en qua effectgebruik. Hij heeft zich heel erg op de definitie en articulatie van noten geconcentreerd zodat die elk individueel helemaal goed uit de verf komen. Ook was er dit keer speciale aandacht voor de lengte van noten. Het is iets waar hij lang op moest oefenen en is volgens hem ook een vorm van virtuositeit.

Abel heeft een set-up met twee versterkers, waarbij de ene amp voor het droge geluid (wel effecten, maar geen galm en delay) wordt gebruik en de andere voor het effectgeluid van galm en delay, honderd procent wet. Aan de liveopnames zijn achteraf geen partijen meer toegevoegd, dus moesten de gitaarpartijen zo zijn gemaakt dat het in één keer de song vulde. Wel gebruikte hij een looper waarop hij vooraf een extra partij opnam (met click) en die hij tijdens de song in het refrein afspeelde. Deze looper was ook alleen aangesloten op de amp voor galm- en delayeffecten. “Dat is voor een geluidsman ook prettig, als een looper over een andere versterker gaat dan je gewone gitaargeluid”, aldus Abel.

Abel liet ook nog een originele manier zien om in alternatieve stemmingen te spelen. Hij plaatste een capo slechts gedeeltelijk over de hals waardoor alleen de lage snaren werden afgeklemd. Hierdoor kon hij een aantal alternatieve tunings creëren door met de capo over de hals te schuiven. (CK)

Bireli Lagrene
Ritme is misschien wel het belangrijkste

Als jochie baarde de in de Franse Elzas geboren Bireli Lagrene opzien met zijn virtuoze, zwaar door Django Reinhard beïnvloede gitaarspel. Tijdens zijn drukbezochte masterclass vertelde Bireli dat hij enkele jaren later, zo rond zijn vijftiende, geïnteresseerd raakte in andere muziekstijlen dan gipsyjazz. Hij wilde zogezegd ‘minder kopiëren, en meer ontdekken.’ Via opnames van Wes Montgomery, Pat Martino en George Benson verdiepte hij zich in bebop, en daarna volgde jazzrock, met name die van de band Weather Report, met bassist Jaco Pastorius. Bireli, zelf ook een geweldig bassist, vertelde zijn publiek dat hij na het zien van Jaco zijn bas een paar jaar niet meer wilde aanraken, zo goed vond hij de Amerikaan. Inmiddels speelt Bireli wel weer bas – volgens sommigen is hij op bas zelfs nog beter dan op gitaar – en hij denkt dat de bas hem helpt beter gitaar te spelen.
Als Bireli speelt, valt een aantal zaken op. Natuurlijk zijn virtuositeit, maar ook zijn consistente ritme, ook bij snelle passages. ‘Ritme is enorm belangrijk,’ vertelt hij. ‘Misschien wel het belangrijkste onderdeel van muziek. Daarom speel ik net zo lief slag als solo.’ Gevraagd naar hoe hij zijn, inderdaad prachtige, akkoorden aan elkaar verbindt, zegt hij alles op gehoor te doen. ‘Ik kan geen noten lezen.’ En ook kan hij niet alles spelen wat hij hoort. ‘De gitaar is jammer genoeg een beperkt instrument, als het om akkoorden gaat. In tegenstelling tot een piano, waar je veel meer tonen kunt combineren.’
Tijdens zijn masterclass en het concert daarna, speelt Bireli op een instrument van het Britse merk  Fibonacci. Een zevensnarig instrument, nu eens niet met de meer gebruikelijke lage B, maar een hoge A als extra. Die toevoeging geeft hem extra mogelijkheden, al moet de virtuoos zichtbaar nog wel wennen aan die snaar erbij. ‘Zo blijf ik mezelf uitdagen,’ zegt hij. ‘En valt er voor jullie af en toe wat te lachen.’  (MR)

v.l.n.r. Jack Pisters, Leif de Leeuw, Pablo van de Poel en Bram van den Brekel

HET PANEL

Leif de Leeuw, Pablo van de Poel en Bram van den Brekel
Blues in de muziek van nu

Aansluitend op zijn videoserie voor Gitarist ‘De magie van de blues in de muziek van nu’ modereerde Jack Pisters een paneldiscussie over dit onderwerp met drie grote namen uit de Nederlandse gitaarscene die allen een flinke scheut blues in hun muziek stoppen: Leif de Leeuw, Pablo van de Poel en Bram van den Brekel.

Alle drie begonnen ze bij de platenkast van hun vader en na eenmaal gegrepen te zijn door de blues werkten ze zich een weg terug naar de oorsprong van het genre via de invloeden van hun helden en daar weer de invloeden van. De centrale figuur bij deze ontdekkingsreis blijkt voor alle drie Jimi Hendrix. Nadat ze die eenmaal gehoord hadden waren ze definitief bekeerd. Bram van den Brekel was zelfs zozeer gegrepen door de muziek van de gitaarlegende dat hij een nummer van Hendrix opnam en op YouTube zette dat zo sterk op het origineel leek dat het geweigerd werd!

De drie gitaristen hebben de blues in hun vingers gekregen door zelf partijen uit te zoeken, maar nooit noot voor noot. Deze benadering van half uitzoeken heeft zelfs hun voorkeur, omdat je dan automatisch iets van jezelf toevoegt in plaats van een kopiist te worden. En partijen van Jimmy Page zijn sowieso niet uit te zoeken volgens Pablo van de Poel.

Als je virtuoos wilt zijn kun je live best wat wagen in de blues, want het hoeft niet altijd goed te gaan. Pablo van de Poel vindt dat virtuositeit tegenwoordig te belangrijk wordt gevonden. Zelf houdt hij van meer rust in zijn lijnen, met een lekkere groove, zodat hij beter zijn verhaal kan vertellen.

Tot slot wil Jack Pisters nog weten of er ook vernieuwing is in de blues. De drie gitaristen denken van wel en zeggen dat dat vooral in nieuwe combinaties zit. In feite was dat al in de Britse bluesboom in de jaren zestig zo, maar zien we tegenwoordig bijvoorbeeld bij Derek Trucks, die blues en Indiaase muziek combineert. Bij mensen als David Gilmour en tegenwoordig John Mayer zien we blues ook in een popcontext en dat zie je eigenlijk bij heel veel gitaristen. Het is geen bewuste vernieuwing, het gebeurt gewoon. (CK)

Workshop Effecten & Sounds door Abel van der Waals

DE WORKSHOPS

Wat vorig jaar bij de Convention klein begon groeide deze editie uit tot een belangrijk onderdeel van deze dag: de workshops, of wel de items waaraan je als gitarist zelf mee kon doen. Bij Abel van der Waals kon je spelen met effecten en sound, bij Reinier Scheffer vormde je een Rockorkest, met Wiek Hijmans dook je in Hocus Pocus van Focus en Bram van den Brekel had de blues als onderwerp.

In de workshop Metal Gitaarorkest lieten Carceri-gitaristen Javier Valdi en Ivar Useinov gitaristen van verschillende leeftijden en ervaringsniveaus samen een nummer spelen dat ze voor de gelegenheid gecomponeerd hadden. Dat klinkt misschien als een moeizaam proces, maar na een uur en een kwartier staat er wel echt iets. Het is vooral interessant om te zien hoe de gitaristen na verloop van tijd niet alleen bezig zijn met hun eigen partijen, maar ook elkaar helpen.

Deze specifieke workshop wordt misschien ook wel geholpen door het gecomponeerde karakter dat metal over het algemeen heeft, maar tegen het einde is er ook ruimte voor geïmproviseerde solo’s, en stiekem zijn er daarvoor ook al variaties op wat er geschreven is te horen. Javier en Ivar moedigen dat overigens ook aan, wat helpt om al vroeg te leren dat dat oké is. Maar wat ons nog het meest opviel is de 12-jarige jongen die volgens eigen zeggen pas twee jaar speelt, maar soleert alsof ze het haar leven lang al doet. Misschien gaan we die over een paar jaar nog wel terugzien in Gitarist. (KP)

 
Ook waren de Hubtowers weer aanwezig dit jaar, volledig vernieuwd en wel. Je kon daar de hele dag naar hartelust jammen met iedereen die je op de buer smaar tegenkwam! 

UITREIKING GITARIST POLL AWARDS

Jaarlijks schrijven we met Gitarist een poll uit, waarin we onze lezers vragen wat ze ‘het beste’ vonden van het afgelopen jaar. Tijdens de Guitar Convention hebben we de Gitarist Poll Awards uitgereikt.

Op de foto van links naar rechts Glenn Vanherle (Martin Remastered X Series), Maicel Copal (Boss RV 200 reverb), Harry Sacksioni (Akoestische gitarist van het jaar), Leif de Leeuw (Gitarist van het jaar én Blues(rock) gitarist van het jaar en Anton Goudsmit (Jazz/fusion/funk/world-gitarist van het jaar). Achter de winnaars Gitarist-redactueren Co Koenen, Erk Willemsen en Steven Faber.

De Bridge Guitar Convention is een project van Bridge Guitar Festival, Gitarist, De Bassist en Guitar Matrix. 

Een verslag over de masterclasses en workkshops van de bassisten vind je op DeBassist.nl.

BRIDGE GUITAR FESTIVAL

De Bridge Guitar Convention is maar een van de vele onderdelen van het Bridge Guitar Festival dat dit jaar voor de derde keer plaatsvond, met de grote concerten in Muziekgebouw Eindhoven en de gratis concerten door de stad heen.

Bart Hennephof van Textures opende het Bridge Guitar Festival

Het begon op woensdag 28 mei met een heel goed bezochte masterclass door Textures-gitarist Bart Hennephof en via geweldige concerten met Dominic Miller, Adrian Belew, John Norum met Europe, Vernon Reid met Living Colour, een enorme hoeveelheid bands op Bridge Around Town, het grote Gitaarorkest met jong talent, Vera Danilina  en nog veel meer eindigde zondag 1 juni met Tinariwen en een uitverkocht concert van Dweezil Zappa met het Metropole Orkest.

Dweezil Zappa met het Metropole Orkest

2026

De organisatoren van het Bridge Guitar Festival hebben de data voor de volgende editie alweer aangekondigd en zelfs de eerste act al geboekt: Aristocrats met de fenomenale Guthrie Govan op gitaar, Byron Beller op bas en Marco Minnemann drums. Ze komen op zaterdag 30 mei naar Muziekgebouw Eindhoven. Tickets kun je nu al bestellen.
Wij hopen er die dag ook weer bij te zijn met de Bridge Guitar Convention!

Bridge Guitar Festival 2026: 27 tot en met 31 mei