North Sea Jazz - DAG 2

Oude hits en jonge verrassingen

Muzieknieuws 10-07-2012 16:07

door Mark van Schaick en Michiel Roelse - foto's Tineke van Brederode, Dennis Boxem en Mark van Schaick

Voor gitaristen begon de tweede dag van NSJ natuurlijk met Pat Metheny en zijn Unity Band, die werk speelden van het pas verschenen, gelijknamige album. Laten we het zo zeggen: het klonk vertrouwd en degelijk, en dat was misschien ook gewoon goed na Metheny's Orchestrion- en baritongitaaruitstapjes.

Frank Möbus en Stef van Es bij Yuri Honing Wired Paradise

Tegelijkertijd speelde saxofonist Yuri Honing met zijn Wired Paradise, met daarin twee elektrische gitaristen. Frank Möbus nam de meeste soli voor zijn rekening, terwijl Stef van Es mooie, brede akkoorden neerlegde en uitblonk in creatief gebruik van effecten. Hoogtepunt van hun set was de spannende bewerking van David Bowie’s Space Oddity.

Rodrigo y Gabriela, Miles Okazaki

Terwijl Rodrigo y Gabriela met hun virtuoze latin flamenco de grote Nile moeiteloos in beweging kregen, kozen wij voor de Californische gitarist Miles Okazaki, die in zijn solo’s een kruising lijkt tussen John McLaughlin en Pat Martino. Zijn composities zijn ritmisch zo complex dat zijn eigen band het er af en toe zichtbaar moeilijk mee had, maar toch was dit een van de beste, meest meeslepende concerten van de eerste twee dagen.

Kevin Eubanks bij Dave Holland, George Benson

Iets later was de Britse, maar al lang in de USA wonende bassist Dave Holland aan de beurt. Zijn nieuwe kwartet, met gitarist Kevin Eubanks, speelde een set met veel energie, maar helaas met weinig anders. Vooral hun uitvoering van Mingus’ Goodbye Pork Pie Hat kwam niet echt van de grond. Dus snel door naar de onvermijdelijke George Benson, die op zijn eigen relaxte manier de ene na de andere hit voorbij liet komen.

Kapok, met Timon Koomen

Kapok won de Dutch Jazz Competition, en het trio stelde de volgepakte Volga niet teleur. Dit trio swingt, en doet dat met de gitaar van Timon Koomen, de hoorn van Morris Kliphuis en het alternatieve drumstelletje  van Remco Menting. Koomen had een mooie ronde toon en soleerde er lekker en zonder enige gène op los. Leuke composities ook, die te horen zijn op het pasverschenen debuut 'Flatlands'.

Jesse van Ruller, Rez Abbasi

Jesse van Ruller speelde de sterren van de hemel met de in Cuba geboren, maar al lang in Nederland wonende pianist Ramón Valle en zijn trio. We misten daardoor wel de van oorsprong Pakistaanse gitarist Rez Abbasi, die verhuisde naar New York en daar met veel succes jazz combineert met Indiase muziek. Pittige structuren, die ritmisch soms zo verraderlijk in elkaar staken, dat je als toeschouwer regelmatig op het verkeerde been werd gezet. Daarbij nam saxofonist Rudresh Mahanthappa nogal veel ritme in, die wij toch liever aan Abbasi zagen toebedeeld. Hopelijk komt hij volgend jaar terug, want spelen kan de man.

Greg Leisz, Kevin Breit en David Piltch bij Hugh Laurie

Bijzonder gezellig werd het bij de van een New Orleans-sfeer doortrokken set van Hugh Laurie, ja, die Hugh Laurie, die best lekker piano speelt en heel aardig zingt, en die niemand minder dan Greg Leisz en Kevin Breit in zijn ‘bandje’ had. David Piltch op bas erbij, en je had de crème de la crème van de alternatieve Americana voor je.

Esperanza Spalding

Esperanza Spalding stond in de galmende Maas met haar band Radio Music Society, die iets meer funkt en swingt dan haar Chamber Music Society. Spalding klinkt tussen de nummers door nogal zweverig, maar als ze zingt klinkt ze als een klok en haar basspel, op Fender Jazzbas zowel als contrabas, is vlekkeloos.

Charlie Hunter

Charlie Hunter en zijn drummer Derrek Phillips begeleidden crooner Kurt Elling, en ze deden dat goed en humorvol. Het Hammond-achtige geluid waarmee Hunter bekend werd is verleden tijd. Zijn zevensnarige, door Jeff Traugott gebouwde gitaar heeft een opvallend bluesy klank, en het blijft fascinerend om te zien hoe de man tegelijkertijd op de drie lage snaren bas speelt en de vier hoogste snaren gebruikt voor akkoorden en solo’s.

Robert Cray

Robert Cray was een relaxte, waardige afsluiter van de zaterdag in de Nile. Deze man wordt niks ouder, niet in uiterlijk, niet in spel, niet in klank. Dat is niet erg, want zijn glasheldere blueslicks zijn puntig en uit duizenden herkenbaar. Bovendien speelt de man songs met een kop en een staart en verliest hij zich niet in ellenlang uitgesponnen bluesclichés. Bijna dertig jaar terug kwam hij onder de aandacht met de single Phone Booth. Nog steeds een lekker nummer – al zal een groot deel van het huidige publiek geen idee hebben wat dat is, waar hij over zingt…

Klik hier voor het verslag DAG 1.
Klik hier voor het verslag DAG 3.