De sonische speeltuin van Judy Blank's nieuwe album Big Mood

“De ES-330 was meer een singer-songwritergitaar, de SG geeft me vertrouwen”

Muzieknieuws 22-08-2025 17:08

tekst Chris Dekker

Op de beoogde dag van het interview belt Judy me via Whatsapp met het beste excuus om het interview te verplaatsen: “Kirby Baby heeft me gevraagd of ik met hem mee wil spelen als bassist op het Newport Folk Festival en ik moet straks repeteren.”

Natuurlijk gaat een optreden op het meest legendarische folkfestival voor en als ik Judy een paar dagen later alsnog spreek is ze aan het nagenieten. “Newport was zo vet. Ik leef nog op een wolk. Zaterdag speelde ik er en ik heb er heerlijk kunnen rondlopen. De sfeer is er zo gemoedelijk. Backstage kom je alle grootheden tegen. Jeff Tweedy speelde er, met Mavis Staples en Lucius. Nathaniel Rateliff liep er rond en Tom Odell dacht dat hij me kende, maar dat is volgens mij niet zo, haha! Alle mensen tegen wie ik opkijk waren daar en er gebeurt altijd iets bijzonders.”

Judy stond er - nog - niet onder eigen naam, maar met Kirby Baby, iemand die ze op een zeer Nederlandse manier ontmoette: “Ik ontmoette hem na zijn show in Ekko in Utrecht, hij had een lift nodig, dus die gaf ik hem - op de fiets! We raakten bevriend en hij belde me nu dus of ik op bas mee wilde doen.”

Big Mood
De reden dat Gitarist met Judy spreekt is haar nieuwe album ‘Big Mood’, dat internationaal is uitgekomen bij Rounder Records. Dit Amerikaanse label bestaat sinds 1970 en is ‘home of’ Sierra Ferrrell, Billy Strings, Emmylou Harris en vele andere grote namen. Ondanks dat de muziek herkenbaar Judy Blank is, neemt ze de luisteraar mee langs verschillende stijlen en periodes van de popmuziek. Terwijl één nummer uit de sixties lijkt te komen, is een volgende opeens nineties female fronted powerpop.

Pas na het luisteren lees ik de bijgesloten tekst van het label en inderdaad: ‘Zoals veel pioniers weigert ze in een hokje gestopt te worden. Het ene moment sust ze een festivalpubliek als een folkpoëet uit de jaren zeventig, het volgende moment laat ze een club schudden met fuzzed-out jaren zestig pop, gehuld in jaren tachtig synths, voor altijd zwevend tussen tijdperken.’

Judy legt uit: “Ik heb veel verschillende invloeden. Met dit album heb ik de tijd genomen om aan de sound te werken en er mee te spelen. Per nummer heb ik muzikanten gekozen die ik waardeer en die bij het nummer pasten. Anne Soldaat speelt gitaar op Killing Time en Kees Schaper speelt drums op ongeveer de helft van de nummers. Hij is natuurlijk echt een sixties-drummer. Drummer Mischa Porte is meer folk, hij is bizar goed in delicaat spelen, maar hij speelde ook op de meest rocky song, Pony. Ik ben zo alle liedjes in gaan kleuren en ik had geen deadline of label. Ik ben daarna naar de VS verhuisd en toen pas gaan zoeken naar een label. Ik dacht aan een indielabel en ik had nooit verwacht dat Rounder Records me zou tekenen!”

Sonische speeltuin
“Ik kan zo’n plaat nooit meer maken”, vervolgt ze. “Zowel producer Roy van Rosendaal als ik hadden op dat moment alle tijd. We zaten in zijn studio in een antikraakgebouw ergens buiten Utrecht en dat werd echt een sonische speeltuin. Indian Summer Pool Co begon ooit als gitaarliedje, maar werd een gitaarsong, als we het niet goed vonden deden we het opnieuw, zonder druk, en ik ben nu ontzettend blij met elk liedje en elke zangpartij. Er is niets wat ik achteraf anders had willen doen. Er is ook niets leukers dan met vrienden een plaat te maken. Veel leuker dan alles zelf doen.”

Naast de gastpartij van Anne Soldaat - “Niemand speelt als Anne!” - zijn het vooral Sam van Ommen en Judy zelf die we op gitaar horen.
“Ik speel hele specifieke partijen, als ik het liedje schrijf. Ik kan niet met plectrum spelen en ik heb een eigen techniek aangeleerd waarbij ik met slagjes en tokkelmomenten speel. Ik speelde de basis op mijn Gibson SG en de meeste solo-achtige partijen komen van Sam. Op Fading Star hoor je mijn solo met gekke voicings en pedalen.”

                                    Judy hier met haar Gibson ES-330 (foto Geert Oldenmenger)

Gibson SG
In het verleden was Judy een eenheid met haar bijzondere, olijfgroene Gibson ES-330: de Gibson-variant van de door The Beatles bekendere Epiphone Casino. Gitarist was er toevallig bij toen Judy haar SG kocht bij Gibson Europe: een zwarte met crèmekleurig plastic en minihumbuckers. “Ik ben nu echt vergroeid met mijn SG. Het is mijn baby en het heeft mijn geluid helemaal veranderd. De ES-330 was toch meer een singer-songwritergitaar en de SG geeft me meer vertrouwen. Ik voel me meer een gitarist, hij is harder en ik voel me uitgedaagd om meer lijnen te spelen. Op Toy Heart moest een surfgitaar en ik heb een blauwe Fender Mustang gekocht. Die nam ik ook mee op tour in Californië, want ik durfde niet te reizen met mijn SG. De Mustang is een modern exemplaar en ik heb ook een Mustang Bass.”

Je woont nu in de VS en je komt af en toe terug om te touren. Is deze plaat ook een soort van afscheid van Nederland?
“Nee, zeker niet. Ik heb Nederland heel hoog zitten en shows in Nederland zijn nog leuker geworden sinds ik hier woon. Ik ben dankbaar voor wat ik heb opgebouwd en ik merk dat mensen trots zijn op wat ik heb opgebouwd. Ik deed eerst vijftig theatershows door Nederland en nu vijf clubshows. Die zijn dus echt bijzonder en de reeks clubshows die ik eerder dit jaar deed, was mijn lievelingstour. Daarbij wil ik zeggen dat Nederland erg goed is voor artiesten, ook qua faciliteiten.”

Met afscheid dacht ik meer aan de afscheid van een periode. Je volgende album neem je vast in de VS op?
“Ja, ik heb hier inmiddels zoveel mensen ontmoet. Ik speelde in de beroemde Troubadour in LA en daar speelden Los Lobos, Lyle Lovett en Michael McDonald. Maar mijn favoriete pedalsteelgitarist, Greg Leisz, speelde daar ook. Ik vroeg natuurlijk meteen of hij een keer met me wilde opnemen en we hebben nummers uitgewisseld.”
Greg Leisz speelde met een eindeloze rij grootheden, waaronder John Mayer, Ryan Adams, Eric Clapton, Wilco, Lana Del Rey, Robert Plant, Bob Dylan en hij tourde met Ray Lamontagne.
“Ik maak hier zoveel mee”, vervolgt Judy, “en dat is waarom ik naar de VS wilde. Er zijn zoveel plekken om te spelen, mensen die mij niet kennen. Ik begin dus eigenlijk opnieuw, maar wel met alle ervaring uit Nederland. Uiteindelijk ben ik meer een songwriter en mijn teksten worden hier echt begrepen.

“En ik moet toch nog een naam noemen. Ik speelde op een festival van Willie Nelson en na mij speelde zijn zoon Micah Nelson met Particle Kid. Ik stond opeens naast Daniel Lanois en ik wilde iets zeggen: ‘Je kent me niet, maar ik vind Most Of The Time van Bob Dylan, dat jij produceerde, het mooiste nummer ooit.’ Zijn antwoord was: ‘Dank je, child, ik speel ook bas op dat nummer.’ Ik heb een bijzonder leven. Ik ben niet rijk, maar ik voel me rijk.”

Volgens mij kom je makkelijker mensen tegen als je gewoon open bent en niet te hard probeert. Merk je dat ook?
“Zeker. In het begin probeerde ik wel eens te hard, maar nu lijkt het automatisch te gaan. Zo stond Sam Evian naast me op Newport. Je kan hem zien als de nieuwe Harry Nilsson. Hij zei: ‘Jij woont toch in Nashville?’ En MJ Lenderman stond opeens naast me: ‘Hoi, ik ben Jake.’”

Je plaat is 22 augustus uitgekomen, maar ben je altijd bezig met nieuwe muziek?
“Ik schrijf altijd, ik kan dat deel van mijn brein niet uitzetten. Ik ben nu even druk met alle promotie en alles op social media dat bij een major release hoort. Dat wordt ook van me verwacht, haha. Maar ik heb allemaal laatjes met liedjes die gelabeld zijn.

“Ik heb nog een persoonlijke droom. Ik heb een tijd in Mexico City gezeten en ik spreek vloeiend Spaans. Ik zou een Spaanstalige plaat willen maken en het label is geïnteresseerd. Stuur maar wat demo’s op, zeiden ze. Alles wat ik doe is verbinden, dat is mijn superpower, en met die plaat zou ik ook mensen willen verbinden, ook vanwege alle gestoorde dingen die nu gaande zijn tegenover Latijns-Amerikanen in de VS. Muziek moet verbinden, ik wil muziek maken voor de underdogs en daarnaast is het leuk en interessant. Ik doe het niet om een carrière in de Spaanstalige landen op te bouwen, want dit is veel groter dan mijzelf.”

De laatste keer dat ik je lang sprak was in de coronatijd en je zat toen niet lekker in je vel. Als ik je nu spreek lijk je één grote bom van positieve energie.
“In die tijd had ik allerlei emoties die ik niet wist te plaatsen en die me verwarden. Songs schrijven is dan mijn redding. Op ‘Big Mood’ komen al die emoties bij elkaar. Ik heb ze gevangen in liedjes. Het helpt mij en ik hoop ook anderen. Tot pakweg 2021 wilde ik te graag ergens bij horen en ik voelde me nooit goed genoeg. Mijn muziek was een zoektocht naar validatie. Ik heb een grote verschuiving doorgemaakt en mijn muziek gaat niet meer om mij. Ik maak geen muziek meer om er bij te horen, maar voor mensen die voelen dat ze er niet bij horen. Zo zijn ze niet alleen. Ik had die verschuiving zonder depressie niet kunnen bereiken. Ik merk dat mensen me nu ook makkelijker aanspreken. Ik focus me nu ook op wat ik wél kan en wat ik wel kan beïnvloeden. Muziek maakt het leven voor mij mooier, beter en gelukkiger en ik hoop voor andere mensen ook.”  

‘Big Mood’ is op vrijdag 22 augustus uitgekomen.

Komende herfst is Judy vijf keer in Nederland te zien: Mezz, Breda (9-11); De Spot, Middelburg (14-11); Luxor Live, Arnhem (16-11); Café Wilhelmina, Eindhoven (30-11); Fluor, Amersfoort (4-12)

Meer informatie vind je op judyblank.com en @judyblankmusic