North Sea Jazz - DAG 3
Gitaarlegendes en Afrikaanse roots
Muzieknieuws 09-07-2012 16:07
De derde dag van North Sea Jazz bood snaarinstrumenmten in alle soorten en maten, van de banjo van Béla Fleck tot de contrabasgitaar van Anthony Jackson. Veel moois weer, met grote namen uit binnen- en buitenland en enkele ongebruikelijke samenwerkingen.
door Mark van Schaick en Michiel Roelse - foto's door Tineke van Brederode, Dennis Boxem en Mark van Schaick
De zondag werd geopend door de bigband van het Artez Conservatorium, met daarna tegelijkertijd het Surinam Music Ensemble en de kostelijke Bad Plus met gast Joshua Redman. De Gitarist-redactie toog echter naar de man die twee weken terug nog in Nederland speelde met Renegade Creation.
Robben Ford en Darryl Jones met Miles Smiles
De derde dag begon al vroeg met een optreden van Miles Smiles, een bezetting met onder andere Robben Ford op gitaar en Darryl Jones op bas. De helft van de band zat nog vast in het verkeer op het moment dat moest worden afgetikt, en wat doe je dan? Juist, een bluesje met Robben Ford in de hoofdrol. Ford was duidelijk de juiste man voor de gelegenheid, want niet alleen speelde hij ooit met Miles Davis, hij is sowieso een van de meest smaakvolle gitaristen van dit moment. Jones gaf later op de avond een aardige clinic, waarbij hij zijn Lakland bas liet horen en besprak.
Jim Hall, Joe Bonamassa
Tegelijkertijd werd jazzgitaarlegende Jim Hall in het NRC Jazzcafé geïnterviewd over zijn lange carrière, waarbij hij onder andere enkele liveopnames van zichzelf te horen kreeg die hij niet kende. Later die avond speelde Hall met Chick Corea-bassist Scott Colley een aantal duetten, waaronder Hall’s eigen Big Blues en een mooie uitvoering van My Funny Valentine. Daarbij ondersteunde Colley de oude meester uitstekend want de inmiddels 82-jarige Hall is natuurlijk niet meer zo scherp als vroeger. Je kon in de tot de nok gevulde zaal een speld horen vallen, en dat moest ook, want Hall weigerde pertinent zijn Polytone versterkertje harder dan 1 te zetten. In feite speelde Hall dus akoestisch, en dat is wat bluesgigant Joe Bonamassa tegelijkertijd in de grote zaal deed met zijn unplugged set. Een leuk rijtje gitaren had ome Joe achter zich staan, maar de mandoline, banjo en fiddle van Gerry O'Connor zorgden pas echt voor kleur.
Tony Cuenca, Bela Fleck
Zangeres Buika, doorleefd en expressief op het snijvlak van flamenco, jazz en Afro-Cubaans, had in bassist Tony Cuenca een ware Jaco Pastorius-adept achter zich, die zich echter wel aan zijn rol hield, en pas schitterde als hem de solospot werd gegund. Wat een toon, wat een helder spel, wat een genot. Ook bij de latere Congo-shows van de zondag, van Fatoumata Diawara en van Oumou Sangaré, waren de bassisten dienend, en virtuoos waar nodig. In de laatste formatie was het banjovirtuoos Béla Fleck die opviel. De brug tussen jazz, bluegrass en Malinese muziek werd met een zwaar funky touch geslecht. Een hele prestatie.
Anthony Jackson
Als je piano speelt alsof je er een invasie mee leidt, dan heb je zwaar geschut nodig als ritmesectie. Zodoende kwam de Japanse Hiromi uit bij drummer Simon Phillips en contrabasgitarist Anthony Jackson, die haar niet zozeer begeleidden, als wel partij gaven. Een supertrio, dat voor een spectaculair optreden vol kunst-en-vliegwerk zorgde.
Mike Stern en Richard Bona
Halverwege de avond speelde een andere ex-Miles Davis gitarist, Mike Stern, samen met bassist Richard Bona. Het werd een verrassend optreden, want behalve virtuoze jazzrocksolo’s wisten de heren ook meerstemmige zangpartijen te produceren.
Pino Palladino bij D’Angelo
Soulzanger D’Angelo zorgde voor de enige noemenswaardige vertraging van het festival, en bevolkte het podium met allerhande funky types, plus de flegmatieke, onverstoorbaar doorpompende Pino Palladino. Weer een ritmesectie om je vingers bij af te likken, maar helaas, wat liet het geluid te wensen over.
Jesse van Ruller, Anton Goudsmit
Buiten maakte Jesse van Ruller opnieuw veel indruk, dit keer bij de Fingerprint-band van trompettist Jan van Duikeren. Een andere Nederlandse jazzgitarist was betrokken bij misschien wel het spannendste optreden van de avond. Anton Goudsmit speelde in de ongebruikelijke bezetting van gitaar, altviool, piano en saxofoon. Inderdaad, zonder bas en drums. Wie het optreden heeft gemist en toch wil horen hoe dat klinkt, kan terecht bij het vorig jaar verschenen album ‘Live!’.
Klik hier voor het verslag DAG 1.
Klik hier voor het verslag DAG 2.
