Interview met Steel Panther's Russ ‘Satchel’ Parrish
Nieuw album On The Prowl is nu uit!
Muzieknieuws 24-02-2023 11:02
De liveshows van het Steel Panther leunen sterk op de humor van het Amerikaanse kwartet, die het midden vindt tussen een tekstuele parodie op en een muzikaal eerbetoon aan de glamrockscene van Los Angeles eind jaren tachtig. In Russ ‘Satchel’ Parrish beschikt de band echter over een zeer ervaren en vaardig gitarist. Voorafgaand aan de release van hun zesde album ‘On The Prowl’ op vrijdag 24 februari spraken we met Parrish. Check ook onze video playlist en Spotify playlist!
door Kevin Pasman
“Goede songs klinken zelfs met slechte versterkers goed,” aldus Russ ‘Satchel’ Parrish. “De meeste van onze albums heb ik met versterkers opgenomen. Wel verschillende sounds: vaak een EVH, een gemodificeerde Marshall en soms een Matchless om verschillende tonaliteiten op te vullen. Meestal dubbel ik de slagpartijen en pan ik die 70/30. Onze producer Jay Ruston en ik zetten verschillende versterkers klaar en experimenteren met geluiden tot we iets vinden waarmee we tevreden zijn. Als je goede versterkers hebt en een goede technicus die weet waar je microfoons moet neerzetten, heb je daar niet heel lang voor nodig.
Voor On The Prowl heb ik geen echte versterkers gebruikt. We hebben alles later gere-ampt. Jay Ruston weet precies welke gitaarsounds ik mooi vind. Vaak heb ik niet eens gevraagd welke versterkers hij gebruikt heeft. Het grootste deel van de sound komt toch uit je vingers. De manier waarop je speelt heeft veel invloed op je gitaarsound. Daarom raak ik niet té gehecht aan versterkers.”
Luister hier het hele album!
Charvels
Geheel naar de stijl van Steel Panther speelt Parrish op zeer kleurrijke Charvels; zijn signaturemodellen. “Ze zijn nu een paar jaar uit en ze klinken geweldig”, licht hij toe. “Daar speel ik de laatste drie albums op. Vrijwel alle Charvels waar ik op gespeeld heb voelen heel heavy metal. De halzen zijn gemakkelijk te bespelen en dat is prettig als je als leadgitarist veel snelle loopjes speelt. Iedereen die heavy metal uit de jaren tachtig speelt wil dat.
Er zitten Fishman Fluence pick-ups in. Dat zijn de eerste actieve elementen waar ik ooit op gespeeld heb. Sinds de jaren tachtig heb ik vooral op Seymour Duncans gespeeld. Veel Seymour Duncans zitten immers al in de gitaren als je ze koopt. Maar toen ik die Fishman Fluence pick-ups hoorde, vond ik het geluid zo geweldig dat ik geswitcht ben. Die zitten nu in al mijn gitaren.
Op alle albums zijn er wel momenten dat er een Strat te horen is. Ik ben gek op Ritchie Blackmore en Yngwie Malmsteen; er is altijd wel plek voor die singlecoilsound. Maar het fijne aan die Fishmans is dat er naast de elementschakelaar ook een pull-pot op zit die hem wat meer vintage laat klinken.”
Opgesloten
“Iets nieuws op het nieuwe album is dat een vriend van me een twaalfsnarige gitaar voor me gekocht heeft. Ik heb er nog nooit een gehad. Raar hè? Ik vind ze te gek. Paul Gilbert is jaren geleden mijn huisgenoot geweest. Hij is geweldig, zo creatief. Maar hij had ook geen twaalfsnarige gitaar. Hij had negenhonderd gitaren, maar niet een met twaalf snaren. Toen hij een keer een twaalfsnarige partij moest opnemen, nam hij gewoon de lage partij op en daarna pakte hij een capo en speelde hij dezelfde partij twaalf frets hoger. Dat heb ik vervolgens ook veertig jaar lang gedaan.
Nu ik er een heb, was het heel inspirerend om er een in huis te hebben. Vooral als de regering je in je huis opsluit, haha! Zoals iedereen kon ik nergens heen, maar ik had een twaalfsnarige gitaar liggen en het was gewoon leuk om op te spelen. Veel van onze single 1987 is op die twaalfsnarige gitaar geschreven. Het zijn allemaal arpeggio’s, want die klinken er geweldig op. Het is altijd inspirerend om nieuwe instrumenten te hebben.”
Rechtstreeks de versterker in
"Ik schrijf het grootste deel van de muziek. Daar neem ik een demo van op en dat stuur ik naar de jongens. Tegen de tijd dat we daarmee klaar waren gingen we dit keer van demo naar album. We hebben alle drums opnieuw gedaan, maar bijna al deze nummers zijn uiteindelijk hetzelfde tempo gebleven, waardoor we ook veel van dezelfde sporen gebruikt hebben. Ik heb alleen wat gitaren opnieuw opgenomen om ervoor te zorgen dat ze superstrak zijn.
In de jaren tachtig waren er veel dingen die je verkeerd kon doen waardoor je gitaar vreselijk klonk. Er waren gigantische racks in het formaat van een ijskast met allemaal dingen om je sound mee te vervormen. Het resultaat klink vaak heel dun en overmatig bewerkt. Daarom werd mijn signaalketen toen al heel simpel. Ik dacht: ik ga wel gewoon rechtstreeks een versterker in.
Alle gitaarsounds die ik mooi vond toen ik opgroeide waren heel rauw. Die klonken vaak als alleen een microfoon voor een versterker. Veel oude Black Sabbath-albums klinken alsof Tony Iommi niet de beste versterker ter wereld gebruikte, maar de vibe van de song en de manier waarop hij speelde maakte het een stuk beter.
Veel gitaristen denken: ik moet de beste gitaarsound hebben. En dan luister je naar die albums en denk je: misschien hoeft dat eigenlijk helemaal niet, haha! Wat ik nog heb is een goede song, een goede riff en mijn creativiteit zo de vrije loop kunnen laten dat mensen zelfs met de slechtste gitaarsound denken: dit is te gek!”
Beweging
“Er zijn regelmatig muzikanten die verbolgen roepen dat we backingtracks gebruiken. En dat is ook zo. We hebben keyboards in onze nummers, maar geen geld om een toetsenist in te huren. Maar soms zet ik ook slaggitaarpartijen op de backingtracks. Er zijn stukken waarin de baspartij op één noot gebouwd is en er een gitaarakkoord onder de bas door beweegt. En dat akkoord laat voelen dat het beweegt. Als je tijdens een solo dat akkoord niet hoort, gaat het publiek dat merken. Ze weten niet waarom, maar het hoort er te zijn. Gitaarharmonieën zet ik er ook op.
Het interesseert mij echt niet dat er een paar fanatieke muzikanten zijn die er problemen mee hebben. Ik schaam me er ook niet voor. Het is niet zo dat alles meeloopt of dat het er makkelijker door wordt. Sterker nog: het is juist moeilijker, want ik moet strak op de tracks zitten. Als mijn timing niet klopt, klinkt het nog slechter als je in het publiek staat.”
Consistenter
Enige tijd geleden was er wat milde controverse rondom een distortionpedaal van Parrish dat, geheel in lijn met de teksten van de band, de Pussy Melter heette. Inmiddels is die er niet meer, maar in de Butthole Burner heeft Parrish een degelijke vervanger gevonden. “De Butthole Burner heeft exact hetzelfde circuit als de Pussy Melter”, benadrukt Parrish. “Eerst ga ik een stempedaal in, dan naar de Butthole Burner en van daaruit naar een Atomic AmpliFire. Die modelt een aantal versterkers, waarvan ik vooral de 5150 II veel gebruik.
Live spelen we allemaal met in-ears. Daardoor wordt het veel eenvoudiger om alles te horen zonder dat je gehoor eraan gaat. Maar het is ook veel consistenter van avond tot avond. Er is een tijd geweest dat ik overal een grote, zware EVH mee naartoe nam. Bovendien merkte ik dat de elektriciteit in verschillende delen van de wereld je versterker anders kan laten klinken. Plus: iedere avond zit de microfoon nét op een iets andere plek voor je versterker, in een andere ruimte, dus klinkt het ook anders op je in-ears.
Aanvankelijk stond ik daar hetzelfde in als veel andere gitaristen: dat hoort gewoon bij gitaarspelen. We pluggen in een versterker en die maken we luid. En als het niet goed klinkt, draaien we hem luider. Ik was eerst heel sceptisch over modeling, maar met hoe goed alles nu klinkt, is het een no-brainer. En hij past in mijn gitaartas. Ik vind versterkers nog steeds geweldig, maar ik moet er niet per se een hebben.”
1987 Pedal
Steel Panther heeft onlangs het The 1987 Pedal uitgebracht, een dubbeleffect met distortion en delay voor cleane arpeggio’s, vette ritmepartijen en schreeuwende leads.
De effecten zijn los van elkaar te schakelen en hebben een eigen status-led. De delay kun je instellen met regelaars voor level, feedback en, eh, delay en de distortion heeft het bekende trio level, tone en gain.
