Jesse van Ruller Trio fenomenaal op het Bridge Guitar Festival

Masterclass op de Guitar Convention en trioconcert op Bridge Around Town

Muzieknieuws 02-06-2024 13:06

foto's Eric van Nieuwland

Jesse van Ruller in het interview: “Ik speel vaak in jazzclubs en dan willen mensen jazz van mij horen, terwijl ik zelf ook heel andere interesses heb. Dus dit is mijn kans om gewoon te doen wat ik wil, omdat het publiek niet per se een jazzpubliek is.

“In mijn sets heb ik altijd een combinatie gemaakt van standards en eigen stukken. Als ik ergens in Europa of Azië uitgenodigd word, komen die mensen om te horen wat ze van mij kennen. Daarom probeer ik altijd een balans te vinden van nieuwe dingen, waarop ik meer met effecten doe, en oude stukken, wat meer traditionele jazz is.”

Lees het interview hier (pdf-download). 

Concert Jesse van Ruller Trio 
Het concert in zaal M van Muziekgebouw Eindhoven op 1 juni 2024 laat horen wat Jesse van Ruller bedoelde. Oppervlakkig klínkt het als jazz, maar er is veel meer aan de hand in de muziek dan een thema gevolgd door een akkoordenschema om overheen te soleren. Van Rullers uitstekende gevoel voor melodie is bekend, maar toch verrast hij er iedere keer live weer mee. De stukken die hij speelt zijn sterke songs waarin dingen gebeuren, zelfs als er ruimte is voor improvisatie. Het geeft het concert een spanning en onvoorspelbaarheid die instrumentale jazz maar zelden heeft. Daarnaast is Van Ruller een meester in het subtiel spelen met zijn sound. Je zult niet snel gepiel met extreme effecten in zijn set horen, maar hij verkent wel alle geluidstechnische mogelijkheden die zijn gitaar en zijn versterker te bieden hebben. Een vakman die begrijpt wat muziek zo interessant maakt, ongeacht het genre. (Kevin Pasman)

Jesse van Ruller’s interne gitaar
Kort daarvoor verzorgde Jesse van Ruller een masterclass in diezelfde zaal, maar dan alleen en als slotstuk van de Bridge Guitar Convention. In gesprek met moderator Jack Pisters vertelde hij hoe hij opgroeide met de jaren zestig en zeventig pop en rock waar zijn ouders naar luisterden. Omdat hij geïnteresseerd was in solo’s, leek jazz hem een goede keus, en hij begon te luisteren naar jazzrock en fusion, zoals van Pat Metheny en John Scofield. Met name de Nederlandse virtuoos Eef Albers sprak hem aan, omdat die de intensiteit van Jimi Hendrix combineerde met de harmonische diepte van jazz. Zo begon een ontdekkingsreis naar het mysterie van ’wat speelt hij nu precies?’ Op het conservatorium werd hij opgeleid tot jazzgitarist, en dat terwijl zijn muzieksmaak veel breder was dan dat. ‘Stel jezelf voor alles open, combineer wat je mooi vindt met elkaar, en vind je eigen weg,’ is zijn eerste advies aan de zaal.

Gevraagd naar wat hij thuis oefent, heeft Jesse een verrassend antwoord: “Ik heb nooit specifieke oefeningen gedaan; de techniek die ik heb is het gevolg van de muziek die ik heb gespeeld, spelenderwijs dus. Ik ben ook niet geïnteresseerd in meer techniek omdat ik voldoende kan om te spelen wat ik wil spelen. Vergroot je vocabulaire, dan volgt de techniek vanzelf. Thuis werk ik aan het schrijven van muziek, en aan mijn sound.”

In Gitarist 398 hebben we kunnen lezen dat Jesse zichzelf niet als jazzgitarist beschouwt. De muziek die hij nu schrijft heeft veel ruimte voor improvisatie, maar laat zich ook niet zomaar als jazz uitvoeren, en hij zou graag de tijd nemen zijn werk verder te ontwikkelen met een vaste band, zoals dat in popmuziek gebruikelijk is. Wat hem tegenhoudt om dat daadwerkelijk te doen? “Geld. De muzikanten met wie ik wil werken zijn allemaal hartstikke druk, en ik kan het me niet veroorloven om ze bijvoorbeeld een jaar alleen voor mij te laten werken.

Vervolgens gaat het over Pat Metheny, een gigant met wie Jesse het podium heeft gedeeld. Metheny benadrukte, dat je als muzikant zoveel mogelijk mensen moet zien te bereiken. Een les die Jesse goed in de oren geknoopt heeft. “Ik speel niet voor de andere muzikanten, om ze te imponeren. Mijn doel is de luisteraar iets te laten voelen. Daarom ben ik meer bezig met hoe ik speel, dan met wat ik speel. Zaken als dynamiek, timing, frasering en variatie helpen allemaal je verhaal te vertellen. Uiteindelijk moet het voelen alsof je met iemand praat. Ik heb pas een tour gedaan met Peter Bernstein uit New York, en hij kan dat erg goed.
“Natuurlijk zijn akkoorden de basis waarover je speelt. Mijn tip is in je hoofd te leren hoe een toon klinkt voor je hem op de toets indrukt. Die vaardigheid is essentieel om te kunnen improviseren. Je kunt dat oefenen door een melodietje in je hoofd te horen, en dan uit te zoeken hoe je dat op gitaar moet spelen. Blijf dat ontwikkelen; zo ontwikkel je als het ware een interne gitaar in je hoofd.” (Michiel Roelse)