George Kooymans is op 77-jarige leeftijd overleden

In Memoriam een van Nederlands allerbelangrijkste gitaristen ooit

Muzieknieuws 23-07-2025 16:32

Michiel Roelse heeft George Kooymans regelmatig geïnterviewd voor Gitarist. Hij schreef ook onderstaand In Memoriam. Hij besluit zijn tekst met deze woorden: “Als componist, zanger en gitarist werd George Kooymans wereldwijd geroemd, maar in de ruim dertig jaar dat ik hem kende, heb ik hem nooit op een spoor van arrogantie kunnen betrappen. George, ik heb het eerder gezegd, bedankt voor alles, namens iedereen. Je was heel bijzonder en toch een van ons."

In Memoriam George Kooymans (1948 – 2025)
door Michiel Roelse

George is een jaar of twaalf als hij Rinus Gerritsen ontmoet, een buurtgenoot uit Den Haag die net zo in de gitaar is geïnteresseerd als George. Ze besluiten samen te gaan spelen. De vader van George is schilder en schildert ’s avonds het restaurant van een familielid om George’ eerste elektrische gitaar te kunnen betalen. Je kunt rustig zeggen dat die investering niet voor niets geweest is. Na wat wisselingen - waarbij Rinus op de basgitaar eindigt - beginnen ze als de Tornado’s op te treden. Als blijkt dat er al een band met die naam bestaat, gaan ze zich The Golden Earrings noemen.

Hun repertoire - dat eerst bestaat uit instrumentale nummers, maar na de komst van zanger Frans Krassenburg wordt uitgebreid met Beatles-songs en B-kantjes van obscure bands - wordt geleidelijk aangevuld met eigen nummers, geschreven door George en Rinus. De band is in Den Haag en omstreken redelijk succesvol en dat leidt er uiteindelijk toe dat er een plaat mag worden opgenomen voor Polydor. Please Go uit 1965 is de eerste (bescheiden) hit voor de band. Voor de opname van de tweede single gaat de band naar Engeland omdat de Nederlandse studio’s destijds te weinig ervaring hadden met het opnemen van popmuziek. In 1967 wordt Frans Krassenburg vervangen door Barry Hay en komen de contouren in zicht van de definitieve samenstelling van Golden Earrings.

               Golden Earrings, januari 1969 - foto Gijsbert Hanekroot/Alamy

Radar Love

In 1969 vertrekt de band voor het eerst naar de VS. Hoewel de tour rommelig verloopt, treden ze uiteindelijk op met grote namen als Led Zeppelin en MC5. Tegelijkertijd ziet George hoe professioneel en goed de Amerikaanse bands zijn, en dat inzicht neemt hij mee terug naar Nederland. Wat ook achterblijft is de letter s aan het einde van de bandnaam: vanaf dat moment noemt de band zich Golden Earring.

 Een jaar later, na de tweede Amerikaanse tournee, wordt Cesar Zuiderwijk de vaste drummer van de band en is de formatie compleet die uiteindelijk tot het einde van de band in 2021 samen zal blijven, al maken af en toen andere muzikanten, waaronder gitarist Eelco Gelling, deel uit van de band.

 In 1970 heeft de Golden Earring definitief de switch gemaakt van pop naar rock. Tijdens een lange vakantie van de band maakt George zijn eerste solo album, ‘Jojo’. In 1973 verschijnt het album ‘Moontan’, met Radar Love als eerste single. De song word een grote hit in Europa en de VS, zo groot zelfs dat de band overweegt naar Amerika te verhuizen om daar het succes verder uit te bouwen. Toch besluit de Earring om in Nederland te blijven of, in George’s geval, naar België te vertrekken.

Twilight Zone

Met de volgende albums, ‘Switch’ uit 1975 en ‘To The Hilt’ uit 1976 - het eerste album dat bij George thuis in België opgenomen wordt - weet de band het internationale succes niet vast te houden. Eind jaren zeventig zit de Earring diep in de schulden. De hit Weekend Love maakt dat een klein beetje goed. Begin jaren tachtig leeft binnen de band serieus het idee het bijltje er maar bij neer te gooien. George heeft inmiddels een paar tracks geschreven (waaronder Twilight Zone) voor een soloalbum als de band besluit nog één plaat te maken en er dan mee te kappen. Het album heet dan ook ‘Cut’ (1982). Twilight Zone, met een video van Dick Maas, wordt een enorme hit, ook internationaal. De single When The Lady Smiles van het album ‘N.E.W.S.’ uit 1984 moet aan dat Amerikaanse succes nu eindelijk een vervolg geven. Helaas is de video die de band bij het nummer laat maken dusdanig controversieel voor de VS, dat de track het succes van zijn voorganger bij lange niet evenaart.

In 1987 verschijnt ‘Solo’, het tweede soloalbum van George, dat geheel in zijn Lagune Studio aan huis in Rijckevorsel wordt opgenomen. Het is duidelijk dat de fut er bij de band een beetje uit is. Pas in 1991 met het album ‘Bloody Buccaneers’ komt de spelvreugde een beetje terug. Dat album wordt zo live mogelijk in de garage van George opgenomen en levert met Going To The Run een grote hit op.

Unplugged

In 1992 volgt een belangrijke ontwikkeling voor de Earring. In navolging van de succesvolle ‘unplugged’ concerten van MTV, waar bands hun grootste hits akoestisch spelen, neemt Golden Earring in café Kroon op het Amsterdamse Leidseplein ‘The Naked Truth’ op. Dat album wordt een enorm succes en de band gaat door de week akoestische shows geven, in aanvulling op de rockshows in het weekeinde. Het grote succes van het akoestische album betekent ook het begin van het succes van het Amerikaanse akoestische-gitaarmerk Taylor in Nederland, aangezien de Nederlandse distributeur zo slim was de band een endorsement aan te bieden voorafgaand aan de opnamen van ‘The Naked Truth’.

Een paar jaar later produceren George en Barry het debuutalbum van de Haagsche rockzangeres Anouk, die met ‘Together Alone’ het best verkopende album van het jaar 1997 heeft. Als er vijf jaar na het coveralbum ‘Love Sweat’ weer een nieuw studioalbum (‘Paradise In Distress’) van de Earring verschijnt, zit George al tegen oververmoeidheid aan en de band besluit in 2000 rust te houden. In 2003 verschijnt ‘Millbrook USA’, dat verwijst naar de plek waar de Earring het album opgenomen heeft. George’ goede vriend Frank Carillo schrijft en speelt mee op het album. In 2010 brengt George samen met Frank het album ‘On Location’ uit, dat deels in de Lagune Studio van George wordt opgenomen, deels in Millbrook.

Een nieuw Earring-album verschijnt uiteindelijk in 2012, genaamd ‘Tits ’n Ass’, wat volgens Barry zoiets betekent als ‘alles onder controle’. Het album is grotendeels in Londen opgenomen en wordt een groot succes.

Vreemde Kostgangers

Een jaar later neemt George de Eddy Christiani Award in ontvangst en sinds dat moment maakt hij deel uit van een illuster gezelschap omdat ook Jan Akkerman, Dany Lademacher, Leendert Haaksma, Steve Lukather en Brian May de prijs kregen.

In 2015 viert de band het 50-jarig bestaan als recording artists met een nieuw album (‘The Hague’) en een concert in Ziggo Dome. Op zaterdagavond 16 november 2019 vindt in Ahoy het laatste optreden van de Earring ooit plaats, ook al weet niemand dat nog op dat moment. De show wordt bij toeval opgenomen en is inmiddels op cd/dvd verschenen.

Vanaf 2016 tourt George - naast het werk met de Earring - met Henny Vrienten en Boudewijn de Groot onder de naam Vreemde Kostgangers. In 2017 komt ook een album van het trio uit, gevolgd door meer optredens en nog een album (‘Nachtwerk’). Omdat De Groot een hekel heeft aan lawaai op het podium, experimenteert George met een digitale Kemper versterker, iets waar hij eerder bepaald niet aan wilde. Tussendoor verschijnt in 2022 ook nog een tweede album van Kooymans & Carillo, ‘Mirage’ geheten. Het laatste album ‘Mist’ van Vreemde Kostgangers verschijnt begin 2023, als Vrienten al is overleden, en twee jaar nadat George de diagnose ALS gekregen heeft. Op het nummer Ik Speel Gitaar, speelt George ironisch genoeg zijn laatste solo; daarna lukt spelen niet meer.

Intuïtieve gitarist

George wist heel goed hoe getalenteerd hij was en wat hij met dat talent en hard werken had bereikt. Tegelijkertijd gaf hij anderen nooit het idee dat hij dé man was en zij maar kansloze prutsers. Die zelfverzekerdheid had hij voornamelijk als componist; van zijn eigen gitaarspel was hij veel minder onder de indruk. Het feit dat hij, zoals hij dat noemde, niet theoretisch geschoold was, gaf hem soms het idee dat hij als gitarist tekortschoot - als componist wist hij wel dat hij die zogenaamde beperking te boven was gekomen. In alles wat hij speelde, ging hij volkomen intuïtief te werk. En als je hem dan eens complimenteerde met een bepaalde solo, leek hij oprecht verbaasd, en meestal volgde dan een opmerking in de trant van dat die solo in een vlaag van verstandsverbijstering was gespeeld en dat dit in dit geval blijkbaar goed uitgepakt had.

Vragen over hoe hij songs schreef, wuifde hij weg. Hij wist het gewoon niet. De meeste ideeën kreeg hij als hij gewoon wat voor zich uit zat te spelen of zingen, vaak op de bank in zijn studio, omringd door gitaren en apparatuur. Af en toe stuurde Barry hem teksten en die zette hij dan op muziek. Zo is Going To The Run bijvoorbeeld ontstaan. Maar meestal kwam het idee van George en was het aan Barry om dat van tekst te voorzien. Met zijn composities was George de werkelijke motor achter het langdurige succes van de Earring. Als componist, zanger en gitarist werd hij wereldwijd geroemd, maar in de ruim dertig jaar dat ik hem kende, heb ik hem nooit op een spoor van arrogantie kunnen betrappen. George, ik heb het eerder gezegd, bedankt voor alles, namens iedereen. Je was heel bijzonder en toch een van ons.

Het interview door Michiel Roelse in Gitarist juni 2012:

Ons laatste interview met George Kooymans - Gitarist 377 - augustus 2022, door Kevin Pasman