David 'Honeyboy' Edwards overleden
Een van de laatste grote deltabluesgitaristen
Muzieknieuws 31-08-2011 12:25
David 'Honeyboy' Edwards, een van de laatste originele deltabluesmannen, is afgelopen maandag op 96-jarige leeftijd overleden in zijn huis in Chicago. Hij gaf zijn laatste optreden op 17 april 2011 tijdens het Cathead Mini-festival in Clarksdale, Mississippi. Hierna ging het bergafwaarts met Edwards' gezondheid, waardoor een tour door de VS en Europa werd afgezegd.
David Edwards, bijnaam Honeyboy, werd geboren op 28 juni 1915 in Shaw, Mississippi en was een van de laatste originele deltabluesgitaristen. Tijdens zijn lange leven kruisten zo ongeveer alle grote blueslegendes van de twintigste eeuw zijn pad, waaronder Robert Johnson, Charlie Patton, Big Joe Williams, Sonny Boy Williamson, Howlin’ Wolf, Peetie Wheatstraw, Sunnyland Slim, Lightnin’ Hopkins en Muddy Waters.
In 1929 hoorde hij Tommy Johnson voor het eerst spelen, een ervaring waardoor Edwards naar eigen zeggen pas echt iets leerde over gitaarspelen. Toen hij slechts veertien jaar oud was verliet hij het ouderlijk huis om te gaan rondreizen met bluesartiest Big Joe Williams. Dat was de start van zijn leven als bluesmuzikant. Hij trad in de jaren ’30 onder meer op met bevriende muzikant en blueslegende Robert Johnson. Edwards was erbij in de nacht dat Johnson de vergiftigde whisky dronk waaraan hij overleed.
Begin jaren ’40 nam Edwards al enkele liedjes op met Alan Lomax, maar het duurde tot 1951 voor hij de plaat ‘Who May Your Regular Be’ maakte voor Arc Records. Hij verhuisde begin jaren ’50 naar Chicago, waar hij in kleine clubs speelde met artiesten als Floyd Jones, Johnny Temple en Kansas City Red en in 1953 het album 'Drop Down Mama' opnam voor het befaamde Chess-label. In 1972 raakte hij bevriend met Michael Frank, met wie hij The Honeyboy Edwards Blues Band vormde. In 1997 verscheen het boek 'The World Don’t Owe Me Nothing', waarin Honeyboy zijn leven als bluesgitarist beschreef.
Gruizig
Edwards speelde traditionele Mississippi-deltablues en stond bekend om zijn minimale, gruizige stijl. Tegen de jaren ’60 pikte hij de elektrische gitaar op en hij trad regelmatig op met verschillende bands (waaronder Fleetwood Mac), maar hij bleef ook altijd akoestische solo-shows geven. Honeyboy had verschillende blueshits, waaronder Long Tall Woman Blues, Gamblin' Man en Just Like Jesse James. Hij ontving in 2008 een Grammy Award voor Best Traditional Blues Album en in 2010 kreeg hij een Lifetime Achievement Grammy.
