North Sea Jazz dagverslagen - Dag 3 zo 10 juli 2016

Met John Scofield, Nguyen Le, Joe Bonamassa, Esperanza Spalding, Matthew Stevens

Muzieknieuws 10-07-2016 22:07

De derde dag van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Verslag door ons Gitarist-team! Inclusief links naar de dagverslagen van Dag 1 en Dag 2.

door Kevin Pasman - foto's door Dennis Boxem e.a.

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier 


Twee jaar geleden annuleerde Walter Trout zijn optreden op North Sea Jazz omdat hij kort daarvoor op sterven lag. Inmiddels is de Amerikaan herboren en komt hij zijn schuld inlossen. Daar lijkt zijn - overigens veel te luid staande - versterker het aanvankelijk niet helemaal mee eens, wat tot iets te lange pauzes tussen de nummers door leidt, maar Trout heeft er zin in en dat mogen mensen weten ook. Door de relatief compacte en sterk gecomponeerde nummers van zijn laatste album ‘Battle Cry’ valt het overigens wel op dat twaalfmatennummers als 'Say Goodbye To The Blues' wel érg lang zijn. Je zou het bijna vergeten, omdat Trout als een jonge god staat te soleren en zijn hervonden levenslust omzet in misschien wel het meest hartstochtelijke leadgitaarwerk van het hele festival. Zoonlief Jon Trout komt halverwege de set meespelen; aanvankelijk alleen wat ondersteunend akkoordenwerk, maar in 'Rock Me Baby' mag hij het soloduel met zijn vader aan. Een ietwat wisselvallig optreden, maar wel een waarbij het duidelijk is waarom we blij mogen zijn dat Walter Trout weer in staat is om op te treden.

Esperanza Spalding met Matthew Stevens
Een jazzconcert of performance art? De grens is bij Esperanza Spalding erg dun. Ze houdt er blijkbaar van om zaken te combineren: disciplines (zang, dans, acteren), stijlen (jazz, r&b, psychedelische rock) en instrumenren (bas, toetsen). Het maakt het optreden rond haar nieuwe album ‘Emily’s D+Evolution’ een lust voor het oor én het oog. Drummer Justin Tyson en gitarist Matthew Stevens zorgen voor het rauwe randje. Laatstgenoemde oogt misschien wat timide, maar zet inmiddels wel wat dissonante spierballenriffs en funky slaggitaar neer. Opvallend is dat Spalding zelf sterk naar Tyson en Stevens trekt in de instrumentale passages, zoals de uitgebreide jams waarin 'Funk The Fear' en 'Unconditional Love' uitmonden. Daarin valt ook op wat een waanzinnig werk Spalding levert op haar fretloze bas: zo virtuoos en toch zo groovy. Een heel bijzonder optreden van een hele bijzondere dame.

Esperanza Spalding

Henri Texier Sky Dancers 6
Zonder Nguyên Lê is Henri Texier Sky Dancers 6 eigenlijk gewoon een traditionele jazzband. Maar áls traditionele jazzbands al een elektrische gitarist in de gelederen hadden, was dat niet zo’n shredder als Lê. De Frans-Vietnamese gitarist levert enorm expressief werk met zijn tremoloarm af, soleert als een ware gitaarheld en levert hier en daar ook een extra dimensie aan de muziek met ambient-achtige effectlagen. Maar als het moet, weet hij ook volledig in het bandgeluid van het collectief op te gaan. De andere bandleden zijn bekwaam - hoe kan het ook anders met de Franse freejazzlegende Texier op de contrabas - maar het is wel degelijk Lê die wat bijzonders maakt van de Sky Dancers.

Nguyên Lê

Joe Bonamassa
Hoewel Joe Bonamassa een van de meest populaire gitaristen van deze tijd is, is zijn optreden in de Nile een eerbetoon aan zijn eigen gitaarhelden: Jeff Beck, Eric Clapton en Jimmy Page. Zijn begeleidingsband, met daarin onder anderen een stevig doorbeukende Anton Fig en Russ Irwin - voormalig livetoetsenist van Aerosmith - op slaggitaar en toetsen, is uitstekend, en Bonamassa wisselt net zo makkelijk tussen verschillende bluesrockstijlen als hij van gitaren wisselt. Afwijkend, maar wel een hoogtepunt, is zijn oosters aandoende uitvoering van Led Zeppelin's instrumentaaltje 'White Summer/Black Mountain Side' dat tegen het einde van de set opduikt. We hebben alleen wel medelijden met degene die zijn met zweet doorlopen pak moet gaan stomen.

Scofield Mehldau Guiliana
Het laatste optreden van de dag en de laatste gig voor het drietal John Scofield, Brad Mehldau en Mark Guiliana na een maand touren. Ze spelen in een overvolle Hudson fusion in de ruimste zin van het woord. Het drietal mengt naar hartelust stijlen en invloeden, en schuwen daarbij het experiment niet. Een bluesy ballad met een reggae drumpartij? Geen probleem! Fusion gitaarlijnen met donker rollende hammonds en een breakbeat dan? Het drietal laat moeiteloos elke muzikale grens vervagen in een uitermate spannend en spectaculair concert. Scofield neemt daarbij opvallend vaak de basgitaar ter hand, zodat Mehldau meer ruimte krijgt om op toetsen uit te pakken. Mark Guiliana is messcherp, gecontroleerd en virtuoos: hippe beats, prachtige swing en een echt authentieke reggaefeel. Een absoluut hoogtepunt aan het eind van drie lange, mooie dagen North Sea Jazz.


Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier 

zoeken
zoeken