Swingende slagjes en gitaarmuren op Eurosonic Noorderslag 2018

Gevarieerd aanbod aan gitaarmuziek op Gronings muziekfestival

Muzieknieuws 05-02-2018 15:58

Terwijl de eerste stormen van het jaar over het land raasden, luidde Eurosonic Noorderslag in Groningen traditiegetrouw het muzikale jaar in. Door de vele podia en de grote hoeveelheid uitstekende bands liep de redactie van Gitarist de benen uit het lijf om zoveel mogelijk acts aan het werk te zien en interviews te maken. We waren niet de enige: door de hele Groningse binnenstad stonden lange rijen bij de zalen van woensdag tot en met vrijdag tijdens Eurosonic, waar bands uit heel Europa zich presenteerden. Op de tien podia van De Oosterpoort tijdens de Noorderslag-zaterdag presenteerden zich 48 Nederlandse bands.

tekst Kevin Pasman en Patrick Lamberts, foto's Kevin Pasman (live) en Henk Veenstra (portret)

Op de Grote Markt stond zoals ieder jaar het Eurosonic Air-podium en de line-up van dit jaar laat zien hoeveel fantastische artiesten in de meest uiteenlopende stijlen de Nederlandse popwereld de afgelopen jaren heeft voortgebracht. Zo wordt de eerste avond geopend door het veelzijdige supertalent Jeangu Macrooy. Ook zijn band, met onder meer gitarist Gijs Batelaan, verdient alle lof. Ze komen makkelijk mee in de stijl- en sfeerwisselingen in Macrooys bonte stijlenmelange.

Gijs Batelaan

DeWolff behoeft inmiddels geen introductie meer, maar ze zetten op Eurosonic wel een van de beste sets neer die wij ooit hoorden. Pablo van de Poel (hoofdfoto) heeft inmiddels een Les Paul aan zijn gitarenarsenaal toegevoegd en zowel de bekende nummers als nieuw werk van de aankomende plaat klinken zeer overtuigend. In zijn eindeloze zoektocht naar interessante sounds is Van de Poel inmiddels ook fanatiek met een talkbox bezig. 

Ook voor live hiphop is er plek: The Cool Quest laat onder de raps van Vincent Bergsma een bijzonder gevarieerde muzikale begeleiding horen. Vadim Neef heeft duidelijk naar de funky slagjes van Prince geluisterd, maar tovert ook wat interessante jazzy partijen uit zijn Strat.

Wie vindt dat metal gelijk staat aan gitaarwerk komt er dit jaar beter vanaf dan tijdens voorgaande jaargangen. Zo speelt Anneke van Giersbergens nieuwe band Vuur al vroeg op de donderdagavond, waarbij vooral opvalt dat de muziek van het vijftal ook zonder uitgebreide hulp van samples stevig overeind blijft staan. Wie de band live aan het werk ziet begrijpt ook de keuze voor de muzikanten: zowel bassist Johan van Stratum als gitaristen Jord Otto en Ferry Duijsens zijn ware podiumbeesten, die daarbij niet vergeten hun ingewikkelde partijen foutloos te spelen.

Vuur's Ferry Duijsens

Ook Buma ROCKS! zorgt voor een flinke boost in het aandeel gitaarmuziek/metal. Onder de noemer ESNS LOUD LIVE maken op de Eurosonic-donderdag de volledige vrouwendeathmetalband Sisters Of Suffocation en de Belgische hardrockgroep Diablo Blvd hun opwachting in het knusse podium Lola om hun gitaren en de aanwezigen te geselen. Een dag later staan For I Am King, Ulsect en Tusky er geprogrammeerd. We zien hoe de mannen van Ulsect hun extreme, lompe en duistere lage tonen door de kleine zaal laten bulderen. Joris Bonis en Arno Frericks vormen samen het gitaartandem in deze band, met ook ex-Textures-bassist Dennis Maas in de gelederen, en eisen de hoofdrol op.

Het All Round Poolcentrum is de locatie waar evengoed veel aan harde muziek wordt gedaan. Paceshifters speelt daar bijvoorbeeld een overtuigende set die niet alleen spijkerhard, maar ook opvallend sfeervol is. Later op dezelfde avond worden de aanwezigen getrakteerd op een strakke moderne metalset van het (grotendeels) Belgische Spoil Engine. De gitaarsound van Bart Vandeportaele en Steven ‘Gaze’ Sanders staat als een blok beton en waar laatstgenoemde de concentratie vandaan haalt om tegelijkertijd grimassen te maken en zijn leadpartijen vlekkeloos te spelen is ons een raadsel.

 

Steven ‘Gaze’ Sanders van Spoil Engine

Noorderslag, op de zaterdagavond, met louter Nederlandse bands, begint verrassend met een set van Roxeanne Hazes, die onder meer wordt bijgestaan door gitarist Arthur Stoker, die zichzelf van een aardige pedalenplank heeft voorzien, zo zien we van boven. Gelukkig hoeft Hazes geen effectpedalen te gebruiken, dat zou met de torenhoge plateausneakers die ze draagt dan ook erg lastig worden!

Dool is een van de bands die voor het zwaardere werk zorgt. Goed, de sound van de groep rond Ryanne van Dorst (Elle Bandita) is beter te bestempelen als duistere rock die af en toe tegen metal aan schuurt, maar dat doet niets af aan het feit dat Van Dorst, Nick Polak en Reinier Vermeulen de hoogste en een van de meest massieve gitaarmuren van het festival opbouwen. En dat in slechts luttele seconden. Ronduit overdonderend en meeslepend!

Sowieso lijkt er dit jaar meer ruimte voor afwijkende stijlen te zijn op Noorderslag dan in andere recente edities van het festival. Zo mag De Raad Van Toezicht de avond openen met hun even swingende als muzikaal indrukwekkende combinatie van fusion, New Orleans-funk en pure jazz. Ze hebben elkaar op het conservatorium ontmoet en weten aan hun technische kwaliteit ook gevoel voor compositie te koppelen. Dung Hoang en Philipp Ullrich improviseren bijvoorbeeld naar hartenlust als daar ruimte voor is, maar soepele, relaxte slagpartijen spelen ze met eenzelfde overtuiging. Ook met hen een interview in de komende editie!

 

Dung Hoang van De Raad Van Toezicht

Het meest “anders” is waarschijnlijk Altin Gün. Dit zestal, met onder meer gitarist Ben Rider en bassist Jasper Verhulst uit de band van Jacco Gardner, mengt traditionele Turkse muziek met psychedelische rock op een manier die in Turkije al meer dan veertig jaar beproefd is, maar in Nederland nog niet zoveel bekendheid heeft. Daar zou wel eens spoedig verandering in kunnen komen, want tijdens hun set kan bijna niemand in de foyer stil blijven staan. Wij zijn vooral onder de indruk van de smaakvolle wisselwerking tussen de gitaar van Rider en de saz van frontman Erdinc Ecevit Yildiz. Yildiz is hier de gitaarheld, hoewel hij op een traditioneel instrument speelt. 

Dansen staat ook centraal in de set van Arp Frique. Het project van Niels Nieuborg combineert funky klanken met de meest zonnige ritmes, denk aan reggae en afrobeat. Nieuborg en Jasper Cremers wisselen tussen hun gitaren en de synthesizers waar de band het eerste deel van zijn naam aan dankt. Binnen de kortste keren komt de zaal in beweging.

Stilstaan is ook geen optie tijdens de set van My Baby. Het is bewonderenswaardig hoe deze band met zijn drieën zo’n krachtig en vol geluid neerzet, waarbij Daniel de Vries vooral verantwoordelijk is voor de swingende slagjes en het bluesy leadgitaarwerk en frontvrouw Cato van Dijck zodra ze haar viool voor een gitaar verwisselt voor een machtig sublaag zorgt. Vrijwel meteen verandert de grote zaal van de Oosterpoort in een kolkend dansfeest. Daarmee lijkt het erop dat My Baby in hun eigen land eindelijk de waardering krijgt die ze buiten de landsgrenzen al jaren hebben.

Nana Adjoa mag dan de aflopen jaren vooral furore hebben gemaakt als bassiste (onder meer in de Haarlemse band Sue The Night) tijdens deze editie van Eurosonic én Noorderslag is ze hier voor maar één ding: haar eigen soloband, simpelweg Nana Adjoa genaamd. We zien en horen haar op ingetogen maar toch bevlogen wijze melancholische en dromerige popmuziek maken op een zwarte Epiphone Dot gitaar.

Nana Adjoa

Uiteraard is er ook weer veel rock en gitaarpop te horen. Als The Overslept het podium op loopt, verwacht je op basis van hun kleding en voorkomen rauwe rock ‘n’ roll of stevige punk, maar in plaats daarvan wordt de entreehal verrast met zeer melodieuze gitaarpop. De invloeden uit de poppunk zijn te horen, maar eigenlijk zijn de nummers te pakkend en melodieus om onder die noemer te vallen.

Verrassend is Komodo. De band rondom de zingende gitaristen Gino Bombrini en Tommy Ebben speelt losjes en geïnspireerd. De bij Sony getekende groep heeft een zelfvertrouwen waarmee ze alle zorgen kunnen laten gaan en gewoon lekker hun pakkende rocksongs met af en toe een licht folky of psychedelische inslag kunnen spelen.

Ook EUT klinkt zorgeloos. De band rond zangeres Megan de Klerk maakt in de nacht diepe indruk en vrolijkt de complete entreehal op met frisse, opgewekte gitaarpop. Telecaster-duo Tessa Raadman en Emiel de Nennie (zie het interview in Gitarist 322, januari 2018) spelen partijen waarbij iedere noot telt en kiezen daarin voor een helder geluid dat goed bij de composities past.

Ook poppy, maar van een veel dromerigere aard, is Dakota. Jasmine van der Waals haalt haar door indie beïnvloede partijen verrassend genoeg uit een hele mooie Gibson. Een combinatie die je niet vaak ziet, maar de sterke set van Dakota bewijst dat het wel gewoon kan.

Indierockband Jo Goes Hunting is niet per se gitaargericht, want ook erg 'into' synthesizers, vindt ook gitarist Sjoerd Krul, die op een custom Panucci speelt. ‘Maar elk instrument heeft echt zijn plekje in de muziek en mijn functie is dus niet te missen’, zo laat Krul weten voorafgaand aan het eigenwijze optreden van de groep indierockers rond Jimmi Jo Hueting, in de Groningse creatieve hotspot Dot.

 

Sjoerd Krul van Joe Goes Hunting

The Mauskovic Dance Band, met maar liefst vier Mauskovic-familieleden, doet in de late uurtjes met hun Afro-Caribische spacy dansmuziek weer een beroep op de heupen. Die gaan moeiteloos mee in de feestelijke en ritmische composities, die soms een Santana-achtige sound hebben. We zien hier onder meer bandleider Nic(ola) Mauskovic op gitaar, die ook drumt bij Altɪn Gün. Beide disciplines lijken hem moeiteloos af te gaan. Knap!

Van een heel andere orde is de vuige, surfy garagerock van Iguana Death Cult, met de charismatische voorman Jeroen Reek op een Fender Jazzmaster (sunburst met schildpad slagplaat) en collega-gitarist/zanger Tobias Opschoor al even venijnig raggend op een opvallende rode Yamaha SGV300. De jongens hebben hun energie tot na twee uur ’s nachts opgespaard en laten alles los in een overtuigende, spannende set met ruimte voor wat psychedelica en vooral rauwe emotie.

In de april-editie van Gitarist kun je interviews lezen met de gitaristen van een aantal van bovengenoemde bands: Spoil Engine, Altɪn Gün, Arp Afrique, Nana Adjoa en Jo Goes Hunting.

zoeken
zoeken