Steve Vai spreekt uitgebreid over Generation Axe en de toekomst van gitaarversterking

Interview Steve Vai over zijn nieuwe release met Nuno Bettencourt, Tosin Abasi, Yngwie Malmsteen en Zakk Wylde

Muzieknieuws 29-06-2019 11:06

door Amit Sharma

Het livealbum 'Guitars That Destroyed The World' werd opgenomen in China, in 2018, toen de tour Azië en de VS aandeed. Op de plaat hoor je vijf briljante gitaristen, die allemaal een bijzondere en unieke gave bezitten. Ze zijn stuk voor stuk een meester op hun instrument.

Net als bij de legendarische G3 tours met Vais oude vriend en medevirtuoos Joe Satriani deelden de grote sterren aan het einde van de avond het podium. Bij Generation Axe speelden de gitaristen echter ook gedurende de set af en toe samen. Op het 79 minuten durende album zijn ze zelfs alle vijf tegelijk te horen op twee tracks, de eerste en de laatste, een vertolking van Deep Purple’s Highway Star.

Zie ook ons artikel ‘Release van de Week’ waarin het album gefeatured wordt. 

Hoe ben je tot de keuze van de Generation Axe-gitaristen gekomen?
"Toen ik een lijst maakte van gitaristen voor deze tour, wilde ik het graag bij rock- en metalgitaristen houden. De lijst moest wel divers zijn, met verschillende mensen die op hun eigen manier een bijdrage hebben geleverd aan het genre. En iedereen heeft dat gedaan. We hebben allemaal onze eigen, unieke stem op ons instrument, maar je zou kunnen zeggen dat we in dezelfde speeltuin spelen. Het zijn verschillende kleuren die bij elkaar komen."

De muzikanten zijn serieuze vakmensen, maar wanneer Bettencourt zijn bekende versie van een klassiek muziekstuk begint te spelen wordt het optreden iets luchtiger van toon. Fans kennen dit stuk als Flight Of The Wounded Bumblebee.
"Die fucking Vai is weer honing aan het maken!", grapt Bettencourt voordat hij aan de chromatische vingerbreker begint die we kennen van het Extreme nummer He-Man Woman Hater, afkomstig van het album 'Pornograffitti' uit 1990. En wat hij zegt heeft een kern van waarheid...

"Typisch Nuno, haha!", lacht Steve. Vervolgens vertelt hij ons over zijn minder bekende hobby.
"Ik ben inderdaad imker. Zo'n 23 jaar geleden verhuisden mijn vrouw en ik naar een nieuw landgoed, dat al meer dan tien jaar leeg had gestaan. Ik wilde graag fruit verbouwen en bomen planten en zij wilde een tuin. Ik had wat onderzoek gedaan en ik kwam erachter dat honingbijen heel geschikt zijn om je tuin te bestuiven. Het is echt een leuke hobby. Heel simpel, maar toch heel interessant.
"Honingbijen zijn fascinerende wezentjes... en ze maken honing! Ik was avontuurlijk genoeg om het eens te proberen en ik vond het heel erg leuk. Op een gegeven moment had ik verschillende kolonies en we hadden meer dan 270 kilo honing. Ze deden flink hun best!" 

Veel fans zijn razend enthousiast over je samenwerking met Yngwie Malmsteen op Black Star...
"Ik wilde al tientallen jaren op deze manier samenwerken met Yngwie en ik ben ontzettend blij met het resultaat. Het was elk optreden weer een van de hoogtepunten. Yngwie is heel getalenteerd en een uitstekende muzikant. Hij heeft een fantastisch muzikaal gehoor en ik weet niet of hij dat gehoor al eerder op zo'n manier met een andere gitarist gedeeld heeft.

"We zijn al heel lang goede vrienden, al wel dertig jaar. We hebben elkaar altijd gerespecteerd. Tijdens de G3 tour ontstond er een band en werden we maatjes. Zo zijn we uiteindelijk goede vrienden geworden. Dat is belangrijk, want daardoor durf je je open te stellen tijdens het spelen.

"Als ik naar die opname van Black Star luister, vind ik het geweldig hoe we op elkaars spel reageren en hoe we elke zin samen uitspreken. Echt bijzonder. Ik dacht eerst dat ik de enige was die er zo over dacht, omdat ik het zelf ben en het hoor als een soort metalpoëzie... maar blijkbaar horen veel anderen het ook op die manier." 

Tegen het einde van het nummer reageren jullie op elkaars spel, terwijl de dynamiek zachter wordt. Het is een heel licht en gevoelig stuk...
"Voor zo'n gevoelig stuk moet je samen muzikaal intiem kunnen zijn. We kunnen kwetsbaar zijn en we krijgen allebei genoeg ruimte om onze bijdrage te leveren. Je kunt het vergelijken met een heel goed gesprek. Zo krijg je het beste resultaat!
"Voor Yngwie is er geen concurrentie. Er is geen bedreiging, en daardoor kun je volgens mij juist echt goed luisteren en op elkaars spel reageren. Hij is de enige die kan wat hij kan en dat is geweldig. Zo zie ik het ook, en zo zou iedereen het moeten zien. Jij bent de enige die speelt zoals jij speelt. 

Door dat zelfvertrouwen kun je pas echt creatief worden...
"Je kunt je eigen, unieke potentieel volledig benutten. Dit is een belangrijke les: concurrentie belemmert je groei. Je kunt eigenlijk alleen maar met jezelf concurreren. Je kunt concurrentie beter zien als inspiratie. Toen ik tijdens deze tour naar de anderen keek, werd ik enorm geïnspireerd. Ik kan niet wat zij kunnen, maar ik werd geïnspireerd om nog beter te worden in mijn eigen ding.

"Elk nummer is even boeiend, zoals hoe we samen spelen op Frankenstein of hoe we op Highway Star meerstemmig de beroemde solo van Ritchie Blackmore spelen. Als kind had ik dat geweldig gevonden om te zien!" 

Je bent laatst overgestapt naar Synergy Amps. Vanwaar deze keuze?
"Ik kan iedereen die dit leest aanbevelen het eens uit te proberen. Normaal gesproken heb je een versterker, je sluit je gitaar aan en dan ben je klaar. Misschien heb je twee of drie kanalen, maar het is één versterker.
"Die dikke Marshall, of wat je ook gebruikt, heeft twee trappen: de preamp en de eindtrap. De preamp zorgt voor het grootste deel van je toon - je gain en je toon komen vooral uit je preamp. De preamp gaat vervolgens naar de eindtrap, die het geluid versterkt. Hij kleurt het geluid een beetje, maar lang niet zo erg als de preamp.
"Synergy heeft een systeem met modules ontwikkeld. Zo heb je verschillende analoge preamps van beroemde versterkers, waaronder populaire boetiekversterkers zoals Friedman, Diezel en Soldano. Ze hebben de preamps van die versterkers tot in de kleinste details nagemaakt."

Maar het is geen modeling...
"Het is geen modeling. Daar doe ik niet aan. Volgens mij loopt Synergy Amps voorop op technologisch gebied. Je kunt Fender versterkers krijgen - ik heb de Bassman en de Deluxe - maar ook Marshalls, zoals de Plexi. Er kunnen twee modules in een rack, met elk twee kanalen. Ik gebruik drie modules, dus ik heb zes versterkers met twaalf kanalen en dan zit mijn Legacy ook nog in de keten.
"Ik heb de modules vergeleken met de echte versterkers. Het is iets anders dan profiling, het werkt analoog. Tijdens mijn optredens kan ik van module wisselen en dat is zo fijn... ik ben niet langer beperkt tot een enkele versterker met twee kanalen.

"Ik voorspel een gouden toekomst voor deze technologie. Vanuit de Synergy ga ik via een mono-uitgang naar een Fractal Axe-Fx III en dat is een soort ruimtestation. Het is het meest krachtige apparaat dat ik ooit gezien of gehoord heb en het is ook nog eens heel transparant en ontzettend goed. Daarna gaat het signaal naar een 100 watt eindtrap van Synergy en dan naar mijn kasten. Eigenlijk is het nog wat uitgebreider, maar dan heb je een idee!"

Kortgeleden kwam je Morley Bad Horsie Mini wah uit, en er is nu ook een premium serie van je Ibanez JEM modellen...
"Ik heb het erg getroffen met de bedrijven waar ik mee samen mag werken. Ze willen allemaal uitbreiden en nieuwe dingen proberen. Ik heb het al heel lang enorm naar m'n zin bij Ibanez en ik kan het nog steeds niet geloven. Als ik erop terugkijk, dan denk ik: 'Hoe is dit allemaal gebeurd?'

"De JEM is al 33 jaar lang heel succesvol. Zijn zustermodel, de RG, is een van de meest verkochte gitaren ter wereld. De Strat is het populairst, maar daarna is het een nek-aan-nekrace tussen de RG en de Les Paul.
"De JEM blijft me verrassen en ik speel er nog steeds heel graag op. Het karakter van dat instrument sluit perfect aan bij mijn lichaam en geest. Op de volgende NAMM komen we met iets heel bijzonders... een echte primeur!" 

Net als veel andere beroemde gitaristen speelde je ook mee op het nieuwste album van Jason Becker, 'Triumphant Hearts'...
"Dat was een geweldige ervaring. Ik kende Jason al voordat hij zijn ziekte kreeg en ik heb hem achteruit zien gaan. Hij heeft een historische bijdrage geleverd aan de gitaarmuziek.
"Hij leeft met een gigantische beperking... hij kan alleen zijn ogen bewegen. Toch stuurt hij me lange, grappige e-mails. Hij heeft nog steeds een fantastisch gevoel voor humor. Hij heeft het ondanks die beperking voor elkaar gekregen om die plaat te maken en dat is ongelooflijk.

"Door journalisten zoals jij kan dat album de erkenning krijgen die het verdient. Het is prachtige muziek, vol inspiratie. Ik denk dat dat komt door de beperkingen waar hij mee moet leven. Daardoor staat hij open voor al die inspiratie en kan hij de muziek voelen.
"Ik vind het een enorme eer dat ik voor zijn project gevraagd werd. Iedereen die heeft meegespeeld voelde zich vereerd en iedereen was dankbaar." 

Je hebt een tour gedaan ter ere van het 25-jarig bestaan van je 'Passion And Warfare' album. Gaat er nog zo'n tour komen als het album dertig jaar bestaat?
"Het was wel een uitdaging, want dat album is niet makkelijk om te spelen en we hebben het integraal gespeeld. Het was hard werken, maar het was fijn om die plaat te kunnen eren. 'Passion And Warfare' is tenslotte heel belangrijk geweest voor mijn carrière.
"Er zijn veel gitaristen voor wie mijn muziek heel belangrijk is, en ik heb die tour voor hen gedaan... al heeft het wel een hele tijd geduurd voordat ik ze geloofde. Ik dacht dat ze gewoon iets aardigs wilden zeggen. Pas toen ik zag dat mensen tatoeages van mijn gezicht op hun lichaam hadden, dacht ik 'Uh oh!'

"Sommige gitaristen luisterden al naar dat album toen ze heel jong waren, waardoor het een soort soundtrack van hun leven is geworden. Dat was voor mij ook zo met 'Led Zeppelin II', 'Queen II', 'Kiss Alive!', 'Billion Dollar Babies', 'Romantic Warrior' en 'Yellow Brick Road'. Die albums hebben een speciaal plekje in mijn hart, omdat ik ernaar luisterde tijdens een belangrijke, vormende periode in mijn leven. Ze boden me troost en plezier. Door die albums leerde ik niet alleen van de muziek te houden, maar ook van het leven. Ik weet dus dat jouw muziek heel belangrijk kan zijn voor anderen.

"Ik zie mezelf niet als een wereldster. Helemaal niet. Ik ben gewoon een gitarist. Er zijn heel veel mensen op de wereld en als er een kleine groep is die net zo van mijn muziek houdt als ik, dan is dat mijn publiek. Ik denk alleen niet dat ik nog een 'Passion And Warfare' tour ga doen..."

Wat is volgens jou het geheim van modale muziek en het gebruik van toonladders zoals de lydische?
"Theoretisch gezien is het goed om te weten wat de lydische toonladder is, hoe hij in elkaar zit en waarom hij je een bepaald gevoel geeft als je hem hoort. Het is uiteraard de vierde trap van de majeurtoonladder, met een verhoogde kwart. Het is goed om dat te weten, maar niet noodzakelijk.
"Als je modale muziek speelt, is het belangrijk dat je je bewust bent van de sfeer die een bepaalde toonladder oproept. Je kunt weten hoe hij klinkt, maar als je weet hoe hij voelt en wat hij teweegbrengt - dan heb je je die toonladder pas echt eigen gemaakt.
"Je kunt het zien als een open veld. Als ik de lydische ladder gebruik, speel ik graag elke toon uit de ladder behalve die verhoogde kwart. Die speel ik pas als laatste, of dicht bij het eind! Daardoor krijg je meteen een hele andere sfeer." 

Je gebruikt natuurlijk ook andere toonladders, die van de lydische zijn afgeleid...
"Jaren geleden begon ik te experimenteren met de lydische #5 ladder. Je kunt het zien als een hele andere wijk, maar met vergelijkbare huizen. Net als de lydische dominantladder is hij afgeleid van de melodische mineurladder, maar toch klinken al deze ladders anders.
"Het is bijzonder hoe je met een andere ladder een hele andere wereld kunt creëren, terwijl het toch steeds dezelfde tonen zijn uit de ladder die je als basis neemt. Als je tonen gaat veranderen en die andere ladders gaat gebruiken, dan zijn de andere modi daar weer mee verbonden.
"Als je die ladders begrijpt en ermee experimenteert, krijg je meer creatieve bagage. Je hebt als het ware meer kleuren om mee te schilderen. Als je een bepaalde sfeer wilt neerzetten, kun je creatiever zijn dankzij die kennis." 

Ben je de laatste paar jaar nog bezig geweest met nieuwe technieken?
"Ik ben nu met iets nieuws bezig dat je vast te gek zult vinden. Ik noem het joint shifting... je drukt een toon op met één vinger en je slaat een toon aan die je niet opdrukt en terwijl je die tonen vasthoudt druk je nog meer tonen op. Je vingers moeten onafhankelijk zijn. Dan kun je tonen vasthouden, opdrukken en loslaten terwijl ze allemaal tegelijk klinken.
"Het is geen standaardtechniek en het is best moeilijk. Ik heb net een nummer afgemaakt waarin ik die techniek veel gebruik. Ik kan niet wachten tot ik dat nummer kan laten horen, want misschien gaan jonge gitaristen er wel mee aan de slag en dan wordt het helemaal freaky!" 

Dus de opvolger van 'Modern Primitive' uit 2016 komt eraan?
"Het nieuwe album komt eraan, ik werk er momenteel aan. Het wordt weer iets heel anders, het klinkt heel eenvoudig met een trio als basis.

"De afgelopen twee jaar heb ik gemerkt dat ik beter kan worden door me voor te stellen dat ik dingen speel die ik nu nog niet kan. Zo ontstaan er nieuwe dingen, zoals die joint shifting techniek. Ik bedenk iets dat ik nog niet kan, en dan ga ik eraan werken. Zo houd ik het fris en interessant.

"Ik denk aan nieuwe manieren om te spelen. Het gaat niet om snelheid. Op m'n 59ste ben ik niet meer zo veel bezig met snelheid. Ik ben meer bezig met bedenken hoe ik een lick op een bizarre en eigenzinnige manier kan fraseren, door de hele hals over te gaan. Het duurt maanden voordat ik zoiets heb ontwikkeld. Ik heb vooral tijd en concentratie nodig. Uiteindelijk krijg je dan een nieuw perspectief en dat geeft veel voldoening." 

Generation Axe - Guitars That Destroyed The World: Live In China is 28 juni uitgekomen.
Klik hier voor het artikel Release van de Week elders op Gitarist.nl, waarin dit album wordt gefeatured.