Jazzgitarist Pat Martino overleden

Martino combineerde de muzikaliteit van Wes Montgomery met de technische perfectie van Johnny Smith in een geheel eigen stijl

Muzieknieuws 02-11-2021 12:59

Op 1 november overleed Pat Martino, een opmerkelijk gitarist met een even opmerkelijk levensverhaal. Hij werd 77 jaar.

door Michiel Roelse

Martino was een wonderkind op gitaar, en maakte als tiener in Philadelphia al veel indruk, onder andere op gitaarlegendes Wes Montgomery en Les Paul, en saxofonist John Coltrane, die net als Pat les kreeg van gitarist Dennis Sandole. Op zijn vijftiende vertrok Martino naar Harlem, New York waar hij werk vond als gitarist in popbands en later jazz-orgeltrio’s. Van George Benson is bekend dat hij dacht de gitaarkoning van New York te zijn tot hij kennismaakte met de nog jongere Martino, die ook toen al zijn stijl gevonden had: genadeloos uitgevoerde, melodische notenreeksen, gespeeld met een volle, warme sound.

Jazzgitaarklassieker
Op zijn 19e tekende Martino zijn eerste platencontract en in 1967 verscheen het album ‘El Hombre’. Op de vier volgende albums toonde Martino zich nieuwsgierig naar andere stijlen dan jazz, en experimenteerde hij met jazzrock en Indiase muziek.

In 1972 verscheen het verpletterende ‘Live!’ dat tot de absolute jazzgitaarklassiekers behoort. Datzelfde geldt voor de albums ‘The Visit!’ en ‘Consciousness’ van halverwege de jaren zeventig, waarop Martino teruggrijpt op zijn Wes Montgomery-invloeden. Ook noemenswaardig is ‘Exit’ uit 1976, vanwege Martino’s monumentale uitvoering van de standard Days Of Wine And Roses, maar ook omdat dit het laatste album was dat Martino opnam voor een slagaderverwijding in zijn hoofd hem bijna het leven kostte.

Opnieuw leren spelen
Pas in 1987 was hij voldoende hersteld om weer van zich te laten horen. In zijn biografie Here And Now beschrijft Martino zijn lange, moeizame herstelproces, waarbij hij onder andere opnieuw gitaar moest leren spelen omdat de operatie die hem het leven redde tegelijkertijd zijn geheugen compleet gewist had. Martino vierde zijn terugkeer met het toepasselijk getitelde album ‘The Return’.

In 2001 werd Martino genomineerd voor een Grammy voor zijn spectaculaire album ‘Live At Yoshi’s’, met organist Joey DeFrancesco en drummer Billy Hart.

Martino’s laatste optreden dateert van november 2018. Zijn slechte gezondheid maakte het hem het werken daarna onmogelijk. Hij overleed in het huis in Philadelphia waar hij opgroeide.

Martino’s gear
Gedurende zijn carrière bespeelde Pat Martino een groot aantal gitaren, waaronder een zwarte Gibson Les Paul Custom, de onvermijdelijke ES-175 en hij is een van de bekendste gitaristen die gebruikmaakten van de (massieve) Gibson L5-S. Veder bespeelde hij een speciaal voor hem gebouwde Sam Koontz archtop en signaturemodellen van Benedetto en Gibson.

Minder kieskeurig was hij als het ging om versterkers; zo lang er maar reverb opzat vond hij het best. In de praktijk bespeelde hij daarom vaak een Roland Jazz Chorus of Fender Twin.

Martino’s volle sound is te danken aan zijn  aanslagtechniek (ook wel ‘de fluwelen hamer’ genoemd) en de dikke snaren die hij gebruikte (017 als dunne E!).

Direct herkenbaar
Met Pat Martino verliezen we een gitarist in wie de muzikaliteit van Wes Montgomery en de technische perfectie van Johnny Smith samenkwamen in een geheel eigen, direct herkenbare maar nauwelijks te kopiëren stijl.

zoeken
zoeken