Recap ESNS showcases - kijk ze terug, met o.a. Typhoon x Sven Hammond, Nana Adjoa en Lous and the Yazuka

Verslagen en video's van een schitterende online-editie van Eurosonic Noorderslag - 13-16 januari 2021

Muzieknieuws 18-03-2021 13:03

Elke avond tientallen showcases van woensdag 13 januari tot en met zaterdag 16 januari, waren gratis te volgen via de livestream vanaf vier podia tegelijk. En voor professionals overdag de conferentie om panels en seminars te volgen en te netwerken. ESNS 2021 digitaal was een groot succes. Op de drie dagen Eurosonic konden we zo'n 150 bands uit heel Europa zien. Op de slotavond zagen we showcases van 42 Nederlandse bands en artiesten. Kevin Pasman beschreef vier dagen lang wat hij zag voorbijkomen op zijn scherm. Lees zijn recensies in deze heerlijke longread. En kijk zeker ook de door ons geselecteerde concerten terug.

Het lange artikel hieronder staat boordevol verslagteksten, maar bij alle verslagen vind je de video van de 15 minuten optredens van de bands tijdens ESNS 2021, maar liefst 28 in totaal. Kijk ze nu terug! 

Met:
Queen's Pleasure - David Numwami - Rats On Rafts - Nana Adjoa - Slow Crush - Altın Gün - Noëmie Wolfs - Lous and the Yazuka - Eut - Personal Trainer - Under The Reefs Orchestra - Luka - Opera Alaska - Banji - Blackbird - Tim Dawn - Global Charming - Temple Fang - Smandem. - Joya Mooi - Kevin Met Band - Son Mieux - Abbey - The Vices - Froukje - Rolf Sanchez - Goldkimono - Meskerem Mees


foto's boven door Bart Heemskerk

Lees hier onze voorbeschouwing, met een interview met Noorderslag-programmeur Joey Rutchie

En bekijk hieronder wat we gedurende deze vier dagen online voorbij zien komen. 

door Kevin Pasman, m.m.v. Erk Willemsen 

De showcase van Queen's Pleasure opent ESNS
Het Eurosonic gedeelte van ESNS presenteert altijd bands uit heel Europa. Dit jaar is dat niet anders. Wij focussen ons op de bands en artiesten uit Nederland en België. Alle bands krijgen 15 minuten de tijd zich te presenteren.

De eerste act uit Nederland dit jaar is Queen's Pleasure, die ons een geoliede show voorschotelt. Het viertal trad vorig jaar al op tijdens Noorderslag. Toen typeerden we ze als een combinatie van de energieke bravoure van oude Britse punk en de fellere draai die britpopbands uit de jaren negentig aan Beatles-melodieën gaven. Zanger Jurre Otto steelt de show met Dylan-eske uithalen en gitarist Teun Putker is messcherp.   

 

De eerste Belgische artiest die acte de présence gaf was de veelzijdige zanger-gitarist David Numwami, tevens musicoloog en filosoof; een soulful optreden, met aan zijn zijde slechts een toetsenist. 

Donderdag 14 januari 2021
Natuurlijk, een digitale Eurosonic Noorderslag is anders dan anders. Toch is dat bepaald niet alleen iets negatiefs. Voor wie dat wil is het mogelijk om veel meer te zien, iedereen heeft goede plaatsen en eventuele geluidstechnische problemen zijn grotendeels in de kiem gesmoord. Ook is het interessant om te zien dat sommige frontmannen en - vooral - frontvrouwen de kunst van op camera zingen tot in de puntjes beheersen. Dat bleek de tweede dag van Eurosonic. 

Rats On Rafts
Het Rotterdamse Rats On Rafts bestaat al zo'n vijftien jaar en die ervaring is terug te horen ook. De post-punksound van het viertal is duidelijk gedefinieerd en staat als een huis. Scherpe, semi-cleane gitaren worden ondersteund door stampende, soms bijna militaristische ritmes, waarover de laconieke stem van frontman David Fagan Britse ironie met Rotterdams sarcasme mengt. De gitaren kunnen iets meer body gebruiken - wat opvallend is, aangezien Fagans medegitarist Arnoud Verheul twaalfsnarig elektrisch speelt - maar de bas van Natasha van Waardenburg vult de middenfrequenties vrij goed op met partijen die grotendeels hoger op de hals gespeeld worden.

Nana Adjoa
Het is even wennen om Nana Adjoa zonder basgitaar te zien. De bassiste van Sue The Night en A Polaroid view blijkt op zang en gitaar echter ook te overtuigen. De met post-punkinvloeden doorspekte indiesongs van Adjoa zijn bijzonder gelaagd en lijken daarom vooral studiowerk, maar blijken ook met haar band erg goed uit de verf te komen. De sound is vol zonder dat het gevoel daarbij ontstaat dat er laptops mee staan te draaien en spontaniteit daardoor niet meer mogelijk is.

Slow Crush
Zeer overtuigend is de intense muziek van het Belgisch-Britse Slow Crush. Simpel gezegd valt het onder de shoegaze, inclusief de dromerige vocalen en etherisch galmende gitaren die huilende single-stringmelodieën spelen, maar wel op een basis van bijzonder stevige, strakke ritmes, waarbij vooral de heerlijk ronkende basgitaar van frontvrouw Isa Holliday aangenaam verrast. Het uptempo slotnummer 'Glow' bevat al deze elementen, maar dan op een hoger tempo, waarmee de band toch weer een heel andere sfeer neer weet te zetten.

Altın Gün
Al voordat Altın Gün een van de meest geliefde livebands van Nederland werd, trad de band al veel internationaal op. Er vonden wat drummerswisselingen plaats, maar inmiddels drumt Daniel Smienk alweer een tijdje bij de band en dat heeft effect gehad. De band lijkt beter op elkaar ingespeeld dan ooit, waardoor de uiterst dansbare herinterpretaties van klassieke Turkse psychedelische pop-, rock- en funknummers bijzonder gestroomlijnd klinken. Erdinç Ecevit Yıldız heeft zijn rol als gitaarvirtuoos, maar dan op de elektrische saz, verder geperfectioneerd met een sound die ergens tussen Ernie Isley's zwaar vervormde zwoele gitaargeluid en een synthesizer in zit. Ben Rider en Jasper Verhulst gebruiken hun snaren liever om de swingende ritmes kracht bij te zetten.

Noëmie Wolfs
De frontvrouw van Hooverphonic is al een tijdje aan haar eigen carrière aan het bouwen en doet met haar optreden recht aan haar reputatie: fraaie songstructuren en een erg lekkere band die een soepel groovende basis voor de hypnotiserende vocalen van Noëmie Wolfs neerlegt.

Check haar Eurosonic-optreden hier: 

Vrijdag 15 januari
Op de derde  avond van Eurosonic Noorderslag werde we opnieuw overspoeld door korte sets van een vijftigtal bands, waarbij we schakelend tussen vier streams erg veel goeds op ons af kregen. De avond werd geopend door de ceremonie rondom de uitreiking van de Music Moves Europe Awards, waar 8 van de 16 genomineerden in de prijzen vielen waaronder Lous and the Yazuka uit België en Rimon uit Nederland. 


De set van Rimon met haar band

Eut
Er zijn van die bands waarvan je denkt dat het weinig uitmaakt of er publiek bij is of niet. Eut blijkt zo'n band te zijn. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat de band voor een zaal vol enthousiaste fans staat te spelen. Het spelplezier is duidelijk zichtbaar en met name frontvrouw Megan de Klerk lijkt zich volledig bewust van het feit dat er wel degelijk mensen kijken die op entertainment zitten te wachten.


foto Ben Houdijk

Tessa Raadman blijkt haar Telecaster verruild te hebben voor een Fender Mustang, maar dat maakt voor de puntige melodieën in de frisse indierocksongs en de interactie met Emiel de Nennie - die wel zijn Telecaster gehouden heeft - weinig uit. Interessant is het om te zien dat Sergio Escoda zijn toetsen grotendeels laat voor wat ze zijn en vooral basgitaar speelt. Hij vormt hierin een uitstekende ritmesectie met drummer Jim Geurts. Het blijft interessant hoe iedere muzikant Eut beter maakt zonder dat er ook maar een de muziek domineert.

Personal Trainer 
Wie zich zorgen maakt of er wel genoeg gitaren op Eurosonic zijn kan bij Personal Trainer zijn hart ophalen. Het project van Willem Smit (Canshaker Pi) heeft drie gitaristen op het podium staan. En daar is hij er zelf niet eens een van. Smit staat bekend als iemand die het niet erg vindt als zijn liedjes een beetje rammelen en dat lijkt onvermijdelijk met een regelmatig wisselende liveband, maar hoe de bas- en gitaarlagen op elkaar bouwen verraadt meer vernuft in de arrangementen dan de losse manier van spelen lijkt te suggereren. De gitaren gaan van rammelende rockakkoorden naar verrassend swingende funk. Als de festivals weer starten, zou Personal Trainer best wel eens uit kunnen gaan groeien tot een veelgevraagde festivalband.

Under The Reefs Orchestra 
Het Brusselse Under The Reefs Orchestra weet jazz in een eigen jasje te hijsen zonder daar samples of al te veel moderne trucjes voor uit te hoeven halen. Goed, baritonsaxofonist Marti Melia stuurt zijn instrument door een batterij effecten, waardoor hij soms meer de rol vervuld die de bas bij een live hiphopband zou hebben, maar wat meer pure jazzy stukken zijn er ook. Gitarist Clement Nourry is misschien nog wel het meest verantwoordelijk voor de totaalsound van Under The Reefs Orchestra. Zijn spel varieert van aan Bill Frisell herinnerende abstracte partijen naar strakke, ritmischer gerichte stukken met ondertonen die aan alternatieve rock doen denken. Dat doet hij wel allemaal met een clean, helder galmend gitaargeluid. Ruimte voor improvisaties is er, maar alle drie de heren lijken het belangrijker te vinden dat de compositie goed vertolkt wordt. Met hun unieke sound is Under The Reefs Orchestra typisch zo'n band die rockliefhebbers stiekem de wereld van de jazz in lokt.

Lous and the Yazuka
Tot slot van deze avond laten we hier de beelden zien van het intense optreden van Lous and the Yazouka, kersvers winnaar van een Music Moves Europe Award. 

  

Zaterdag 16 januari - Noorderslag, de slotavond
De zaterdag van EurosonicNoorderslag is altijd voorbehouden aan louter Nederlandse acts, met meestal een paar headliners die De Oosterpoort in Groningen vol moet trekken, maar vooral bedoeld om aanstormende acts een podium te geven: de Noorderslag.

Met deze online-editie was er eigenlijk maar één echte headliner act: Typhoon X Sven Hammond, die een ongenaakbare show neerzetten. Kijk het 15 minuten concert hier terug. 

Luka
De knappe, kleurrijke popsongs van de in Kaapstad geboren en in Nederland getogen Lisa Lukaszczyk zijn even muzikaal verrassend als tekstueel diepgaand. Met drummer Joost Wesseling die de gitaar, synths en vocals van Luka begeleid met een hybride set-up: intrigerende performance.

Opera Alaska
Waar een toevallige ontmoeting in Ikea niet goed voor kan zijn. Daar besloten Marzio Scholten en Marien Dorleijn eens wat samen op te gaan nemen en van daaruit is Opera Alaska geboren. Debuutalbum 'The Stream' voelde soms als een typisch studioproject, maar live overtreft Opera Alaska alle verwachtingen. Het geheel klinkt wat organischer en nét wat intenser dan op de albums. Het interessantst is het als de Danelectro Longhorn van Dorleijn en de Fender Jazzmaster van Scholten verschillende gebroken akkoorden door elkaar heen weven, maar Opera Alaska heeft daarnaast ook gewoon goede, introverte gitaarpopliedjes. Hopelijk is Opera Alaska meer dan een eenmalig hobbyproject, want hier zit zeker meer in.

Banji
Banji staat te boek als indiepop, maar hun frisse sound verraadt dat het viertal ook goed geluisterd heeft naar de meer poppy momenten van Prince, alsmede wat modernere R&B- en hiphopartiesten. Toch is Banji in de eerste plaatst een liveband. Geen gedoe met geprogrammeerde beats: alles wat elektronisch klinkt, komt uit de synthesizers van bassist Gilles van Wees en Twan de Roo. Het gitaarwerk van Morris Brandt bestaat vooral uit strategisch geplaatste akkoorden. Soms gebroken, soms gedempt, maar altijd ritmisch. De melodische informatie komt vooral uit de synthesizers. In slotnummer Chatterbox neemt De Roo de tweede gitaar ter hand voor wat overstuurder werk. Dit lijkt in eerste instantie chaotisch, maar blijkt te gestructureerd om toeval te zijn.
Drummer Jasper Meurs kenden we natuurlijk van zijn nadrukkelijke rol bij zangeres Wies, en ook hier is hij heel soundbepalend met zijn hybride set van drums, samplepads, synths, sounds en een set chimes. Een duizendpoot met feel en overtuiging.

Blackbird 
Tijdens het optreden van Blackbird lijkt het net of we in een tijdmachine gestapt zijn naar... Tsja, waarheen eigenlijk? Met haar warme stem die de liedjes veel karakter geeft doet Merel Koman af en toe denken aan de persoonlijke soul van Amy Winehouse en de venijnige popliedjes van Nancy Sinatra uit de tijd dat ze met Lee Hazlewood samenwerkte, maar haar steengoede begeleidingsband blijkt afgestudeerd te zijn in de rootsrock die in het zuiden van de VS veel voorkomt. Met elementen uit verschillende perioden van de popgeschiedenis en een stel sterk geschreven liedjes was het optreden van Blackbird een van de meest aangename verrassingen van het weekend.

Tim Dawn
Deze winter is Thijs Vroegop, beter bekend als Tim Dawn, regelmatig op tv te horen geweest, omdat zijn cover van The Bee Gees' 'To Love Somebody' in de kerstreclame van supermarktketen Plus zat. Dat hij daar zijn kwartier showcase mee afsluit is eigenlijk een beetje zonde van de tijd, want de rest van zijn kwartier bewijst dat zijn eigen werk prettig genoeg weg luistert om zijn hele showcase mee te vullen. Het mag vooral verrassend heten dat er niets meeloopt op een laptop, want de samenzang van Vroegop en zijn band is werkelijk fantastisch. Ook weet zijn begeleidingsband het geluidsspectrum mooi op te vullen. De interactie tussen Vroegop en leadgitarist Reinier Scheffer is interessant. De lage akkoorden zijn vrijwel volledig voor Vroegops akoestische gitaar, terwijl Scheffer in het hoog met de toetsen voor een U2-achtige melodielaag op de singersongwriterbasis zorgt.

Global Charming
Bij Global Charming komen de rammelende akkoorden van de indierock, de dreigende sferen van de post-punk en het eigenzinnige van Talking Heads - zeker in de vocalen - bij elkaar. Het zijn echter niet alleen akkoorden die de klok slaan bij Global Charming. Hier en daar duiken interessante single-noteriffs op waarbij beide gitaren en de bas unisono spelen en er zijn stukken waarbij gitaartoonladders dwars om de baslijn heen dansen. Daarover gesproken: bassist Fokke de Wit is de sterkste troef van de band. Zijn baslijnen zijn een strak fundament waarop de gitaren wat losser met timing om kunnen gaan, maar hij draagt ook opvallend vaak de melodie van de nummers. Hoewel het geluid af en toe wat leeg aandoet, alsof stukken van het geluidsspectrum overgeslagen worden, is Global Charming eigenzinnig genoeg om wat aan de Nederlandse indiescene toe te voegen.

Temple Fang
Temple Fang is de nieuwe band van voormalig Death Alley-bassist Dennis Duijnhouwer. Met twee linkshandige gitaristen in Jevin de Groot, die ook in het verleden met Death Alley werkte, en Ivy van der Veer. Wie vindt dat Death Alley na Duijnhouwers vertrek te weinig aandacht had voor zijn psychedelische kant kan zijn hart ophalen bij Temple Fang. Bij deze band staat de aan Hawkwind en Monster Magnet herinnerende spacerock centraal. Dat betekent ook dat een kwartier eigenlijk te kort is. De muziek van Temple Fang nodigt uit tot lange, geïnspireerde jams.
Toch slaagt de band er wonderbaarlijk goed in om hun livesound in deze setting overtuigend neer te zetten. De Groot en Van der Veer vullen elkaar perfect aan. Ook met hun fuzzy, maar verrassend warme gitaarsounds. Duijnhouwer en Jasper van den Broeke zijn de perfecte ritmesectie voor dit soort muziek. De discografie van Temple Fang bestaat momenteel alleen nog uit een livealbum, maar dit smaakt zeker naar meer.

Smandem.
De combinatie van jazz en hiphopgrooves wordt de laatste jaren steeds populairder. Maar waarbij de meeste bands in dat segment van de jazzscene zich vooral op Headhunters-achtige jazzfunk richten, is Smandem. duidelijk geïnspireerd door vroege jazzrock en fusion. Smandem. weet moeiteloos het midden te vinden tussen grooves, knappe composities en spannende improvisaties. De Rhodes van David Nino van der Grinten en de mooie volle gitaarsound van Rafael Devanté Sinay (foto hiernaast - door Bart Heemskerk) zijn verantwoordelijk voor mooie melodieën die echt blijven hangen. Die wisselen ze af met indrukwekkende solo's die voor improvisaties opvallend sterk opgebouwd zijn. Daaronder blijft de ritmesectie - bassist Aäron Bouwman en drummer Kick Woudstra - wat strakker en moderner, maar dat is nu juist de kracht van Smandem.; alle muzikanten, waaronder zeker ook bassist Aäron Bouwman, weten hoe ze elkaar de ruimte moeten gunnen. Helaas is ook hier een kwartier veel te kort om de band fatsoenlijk te kunnen beoordelen en de jongens lijken zelf ook bereid om nog veel langer door te gaan. Laten we hopen dat ze die kans snel krijgen, want zo goed geschreven jazz hoor je niet dagelijks.

Joya Mooi
Er waren dit jaar behoorlijk wat indrukwekkende r&b-acts, en zangeres Joya Mooi met haar voortreffelijke liveband was een van de uitschieters. Drumster Nadesh Ligthart zette een heel relaxte maar diep groovende feel neer met weinig poeha en heel veel grit. Mooi hoe dynamisch ze elk accent en elke nuance in de sterke nu-soulsongs meepakt, zonder te nadrukkelijk en dwingend te worden. Smooth!

Kevin Met Band
De band van de jonge rapper blijkt een duo: een producer cq keyboardwizzard en livedrummer Timothy Bennet. Die laatste vervult een mooie kleurende rol in de het beatgeweld, en waagt zich regelmatig aan variaties in het hoge register (snelle hihatrolls, zinderende splashjes en strakke snares). Zijn felle beat lockt lekker met de grooves uit de sequencer en zit nergens de flow van zijn frontman in de weg. In de laatste track pakt hij nog even uit met een krakende lo-fi groove en coole sounds uit zijn samplepads.

Son Mieux
Alle respect voor Chayenne van der Kooij. Niet voor niks staat ‘zanger/zangeres met tamboerijn’  hoog in de Intergalactische Top 10 Drummerirritaties. Als zo’n schel instrument je groove om zeep helpt, moet je als drummer aan de bak. Van der Kooij heeft hoorbaar vaker met dit bijltje gehakt, en met zijn onverstoorbare time en gevoel voor sound en sfeer weet hij de onnavolgbare percussie-escapades van energieke frontman Camiel Meiresonne listig te counteren. (Bij de latere NPO tv-registratie nog geholpen door de mixer van dienst, die een ander ander kundig wist weg te filteren). Hulde!

En er waren nog mee concerten natuurlijk - kijk ze hier terug: 

ABBEY, met o.a. bassiste Rosan Asmussen en drumster Michelle Samba.

MICH met o.a. bassist Bastiaan Bosma

THE VICES met o.a. drummer Mathijs Louwsma en basist Simon Bleeker.

FROUKJE met bassiste Pieteke Dik

ROLF SANCHEZ met bassist Willem Keijzer 

GOLDKIMONO met drummer Jeroen Blumers en frontman Martijn Konijnenburg

MESKEREM MEES

Dat was ESNS 2021
Natuurlijk missen we allemaal het live gevoel, maar als dat er niet is was dit toch wel een goede tweede. De ESNS-organisatie heeft werkelijk een geniaal concept neergezet gedurende vier dagen Eurosonic Noorderslag. Het conferentiegedeelte leverde boeienede panels en veel informatie op, de showcases waren dynamisch, goed gekozen en de scepsis tevoren dat de bands die dit jaar zouden meedoen toch wel veel minder aandacht zouden krijgen dan in een live-situatie is niet aan de orde. Sterker nog: vermoedelijk  hebben ze een groter publiek bereikt dan ooit.

Op naar 2022, maar dan toch maar écht live.  

www.esns.nl 

Op NPO3 was zaterdagavond een fraaie uitzending gewijd aan Noorderslag. Met boeiende reportages en lekker veel live footage.
Kijk terug op NPO Start

Bekijk hier het interview dat we vooraf deden met Noorderslag-programmeur Joey Rutchie.  

 

zoeken
zoeken