De North Sea Jazz 2024 interviews
In de septembereditie van Gitarist
Muzieknieuws 16-07-2024 14:07
Een van de vele mooie aspecten van North Sea Jazz is dat er zo'n twaalfhonderd muzikanten samenklonteren. We spraken twee bijzondere gitaristen die in de formaties van Brittany Howard en PJ Morton speelden.
door Kevin Pasman - foto's Eric van Nieuwland
Shemaiah Turner bij PJ Morton
De ster van PJ Morton is al enige tijd rijzende en zijn show in een goed gevulde Maas bewijst maar weer eens waarom. Je zou bijna vergeten dat hij alweer bijna vijftien jaar bij Maroon 5 speelt, want zijn solowerk richt zich op een enigszins experimentele, maar altijd pakkende en groovende R&B. Op zijn nieuwe album 'Cape Town to Cairo' komen daar ook nog eens Afrikaanse invloeden bij, maar zijn wortels in New Orleans zijn nooit ver weg. Naast een collectie uitstekende liedjes heeft Morton ook een fantastische band om zich heen verzameld, waarin iedereen wel even een plek in de spotlights krijgt. De blazers zijn misschien nog wel een grotere schakel tussen het publiek en het podium dan Morton zelf.
Ons valt vooral gitarist Shemaiah Turner op, die tijdens Sticking To My Guns even een pauze mag nemen van zijn onvermoeibare jazzy funkslagjes voor een heerlijk overstuurde solo. Zijn rechterhandtechniek is ook opvallend het lijkt soms alsof hij licht zijn snaren toucheert met zijn duim, maar in een binnenkort in Gitarist te verschijnen interview verzekert hij ons dat hij een soort hybride chickenpickingtechniek ontwikkeld heeft.
Brad Allen Williams en Alex Chakour bij Brittany Howard
De vorige keer dat Brittany Howard op North Sea Jazz speelde, was ze nog de frontvrouw van Alabama Shakes. Inmiddels is die band al een tijdje ter ziele, maar creatief gezien heeft ze nog genoeg te melden. In februari verscheen haar tweede soloalbum 'What Now', dat qua stijl misschien nog wel verder van de rootsrock van Alabama Shakes af staat dan solodebuut 'Jaime'. Haar set is een broeierige combinatie van in gospel gedrenkte soul, sixtiespop, psychedelische klanken en een experimentele, bijna filmische aanpak die bij vlagen aan Kate Bush in de jaren tachtig doet denken. Daar is wel een behendige band voor nodig die makkelijk met al die stijlen meekan, maar dat zit bij Howard wel goed. Met Nate Smith heeft ze een van de beste drummers ter wereld in haar band, maar ook gitaristen Brad Allen Williams en Alex Chakour verdienen veel lof. Chakour lijkt het meest op een traditionele slaggitarist, al speelt hij ook solo's, waarvan een er door een vreemd afgestelde tremolo net niet goed uit de verf komt. Williams is een kameleon die moeiteloos met de nummers mee verandert; het ene moment speelt hij soulvolle slagjes die perfect bij zijn Thinline Telecaster passen, het andere doet hij met lang doorklinkende noten en interessant effectgebruik op een subtielere versie van The Edge. En dan speelt Howard zelf ook nog verdienstelijk gitaar; de grootste scheursolo van de avond komt uit haar handen. Binnenkort verschijnt in Gitarist een interview met Brad Allan Williams.
Tussen de interviews en de bijbehorende concerten door zagen we ook nog de formaties van Emily King met Randy Runyon en Vulpeck met Cory Wong - en natuurlijk Al Di Meola die we in de vorige editie van Gitarist al hebben geïnterviewd.
Cory Wong bij Vulfpeck
Wie Vulfpeck op het grote Nile-podium ziet optreden, ziet een optreden dat waarschijnlijk precies zo gelopen was als er geen publiek bij was. Zó duidelijk spat het spelplezier van de Amerikaanse band af. Niets ten nadele van de muziek, want als je funky popliedjes wilt horen, zijn er weinig bands die je beter op je wenken bedienen dan Vulfpeck. Zeker live, wanneer ze bijgestaan worden door Cory Wong, die natuurlijk een van de meest populaire funkgitaristen van het moment is. En als Nate Smith dan ook nog als gastdrummer op een paar nummers meedoet is het jamfeest compleet. En het opvallende is dat de band de jams net zo overtuigend weet te verkopen als het wat meer songgerichte materiaal. Soms lijkt de band de balans tussen liedjes en jams een beetje kwijt te zijn, vooral omdat de jams overtuigender zijn, maar vermaak zit de heren in het bloed.
Emily King en Randy Runyon bij Emily King
Misschien wel het meest gitaargerichte optreden van het hele festival was dat van Emily King. Gewapend met een elektroakoestische gitaar en haar gitaarpartner - en enige medemuzikant - Randy Runyon met een Fender solidbody weten de twee een verrassend massief geluid neer te zetten. Ook worden alle dynamische mogelijkheden verkend, bijvoorbeeld door een van de twee weg te laten vallen tijdens een couplet om het refrein extra kracht te geven. Het zijn ook vaak unisono akkoorden die ze spelen, dus het is niet zo dat er opeens veel melodische informatie wegvalt. De sterke jazzy popliedjes van King doen de rest. Of althans, de liedjes, haar aanstekelijke enthousiasme en de vaak komische praatjes tussen de nummers door. Emily King is een geboren entertainer en dat zorgt er ook voor dat veel bezoekers die vandaag uit nieuwsgierigheid komen kijken uiteindelijk ook blijven hangen.
Al Di Meola
In het eerste optreden op North Sea Jazz in 22 jaar leek het in het begin alsof de vingers van de fusionpionier nog even warm moesten worden, maar zodra dat het geval was, was het een weergaloos optreden. Lees de volledige bespreking elders op Gitarist.nl, inclusief het downlaodable interview uit Gitarist.
